‘Managers zijn niet tegen autisten, maar ze moeten wel mee gaan borrelen’

[Admin]

Die mensen kunnen zich toch wel aanpassen? Dat is de standaardreactie van managers op ADHD'ers, autisten of andere neurodivergente medewerkers. Nee, het is aan de managers om te zorgen voor die afstemming. 'En daar heeft iedereen baat bij', aldus Saskia Schepers.

Lees hier verder: https://mtsprout.nl/impact/diversiteit- ... rk-manager

[arjen37]

Ja, acceptatie van neurodiverse mensen op de werkvloer is er nog lang niet. Je moet mee te lunchwandelen, je moet mee naar de drukke kantine waar je "gezellige" gesprekken over dingen moet voeren die je niet boeien, je moet naar drukke feestjes want dat is goed voor de teambuilding.

Wat de lunch betreft ben ik niet de enige die achter zijn bureau blijft zitten. Zo druk is het niet in de kantine bij ons. Redelijk ploeg gaat wandelen, maar niemand is verplicht.
Feestjes wordt je wel verwacht, maar als je er niet bent of snel weer weg bent zijn er geen consequenties. Wat dat soort dingen aangaat ben ik tevreden over mijn werkgever.

[Admin]

Je hebt het er aardig mee getroffen.

Bij mijn huidige werkgever zijn aanpassing en begrip ongeveer het bedrijfsmodel, maar bij de vorige, een farmaceut, viel het ook mee, althans aan de kant van de wetenschappers die de laatste jaren mijn collega's waren. Ooit aldaar begonnen in een fabriek als arbeider en daar was het heel anders. Sowieso een ander menstype dat, zonder te willen generaliseren, helaas bestaande generalisaties nogal eens bevestigt. En zo heb ik tóch gegeneraliseerd.

[Marcel]

Dit blijf ik ook lastig vinden op mijn werk. In hoeverre moet ik meebewegen met 'de norm' en in hoeverre 'mag' ik zelf bepalen waar in . . . . . (vul maar in: mijn pauze vier), of ik . . . . (vul maar in: mijn gezicht laat zien op het eindgala van school), etc.
Ik raak er wel steeds meer van overtuigt dat ruimte voor jezelf vragen in ieder geval in gaat houden dat je je omgeving een beetje op de hoogte stelt van hoe je in elkaar steekt.

[arjen37]

De diploma uitreiking van de kinderen is belangrijk. Sowieso dat soort dingen rond de kinderen, want zo vaak zie ik ze niet. En meestal zijn dat soort gelegenheden zitten, je kop houden en alles over je heen laten komen. En applaudisseren.

Daarna snel naar bed.

[EgoSum]

Ik lunch de laatste jaren ook achter mijn bureau. Even een moment voor mezelf.
De drukte en overvloed aan geuren in de kantine vind ik irritant. En praten, of naar iemand luisteren, tijdens het eten vind ik gewoon niet tof.
En dan heb ik het nog niet over de onderwerpen die me vaak niet boeien: voetbal, de kinderen, de feestjes. Vaak kan ik de gesprekken ook niet volgen, het gaat me te snel en ik wordt teveel afgeleid door alle prikkels.
Bovendien duurt het te lang. Voordat je in de kantine zit, heb ik achter mijn bureau al gegeten.

[EgoSum]

Wat betreft borrelen: ik vind niet dat je verplicht kan worden om na werktijd te komen opdraven.
Bij ons niet verplicht, maar ik merk wel dat mensen gepikeerd raken als je niet komt.
Ik vraag me ook af waarom er vanuit wordt gegaan dat iedereen dat leuk vind. Het kan toch dat iemand iets gewoon niet leuk vind? Als iemand niet van wandelen, fietsen of opdrukken houd begrijpt iedereen, maar niet van een borrel houden? Hoe kan dat nou?

Bij mij speelt ook nog mee dat ik niet lang kan staan vanwege rugklachten en spataderen. En de meeste borrels zijn sta-tafel fenomenen. En ik hou ook van snacken of drinken zo tussendoor. Ik moet dat echt naar binnen persen. En vaak ligt het niet lekker in de maag.

[EgoSum]

De diploma uitreiking van de kinderen is belangrijk. Sowieso dat soort dingen rond de kinderen, want zo vaak zie ik ze niet. En meestal zijn dat soort gelegenheden zitten, je kop houden en alles over je heen laten komen. En applaudisseren.

Daarna snel naar bed.

Een diploma uitreiking vd kinderen komt waarschijnlijk maar een paar keer voor in je leven.
De jaarlijkse kerstborrel, sinterklaasborrel, verjaardag vd baas borrel, afscheidsborrel, elke goed gelukte scheet borrel etc, is bij elkaar heel vaak per jaar.