Openbare poll: Solliciteren met autisme, vertellen of niet?

[EgoSum]

Ik had gehoopt dat er tegenwoordig wel meer kennis en begrip zou zijn maar in de praktijk valt het me nog een beetje tegen als het er op aankomt.

Ik heb al een paar jaar administratief werk en ben sinds een half jaar pas officieel gediagnosticeerd. De bedrijfsarts heeft m’n werkgever aangeraden wat aanpassingen te doen tegen de overprikkeling. Dat lijkt mij totaal logisch en redelijk zelfs voor neurotypische mensen die ook niet goed kunnen werken in een drukke kantoortuin.

In plaats van het begrip en wat kleine aanpassingen waar ik op had gehoopt zeggen ze dat ik beter ander werk zoek en willen ze me afdanken. Ook als ik intern reageer op vacatures zeggen ze doodleuk “dit is niks voor iemand met autisme”.

Dus in dat opzicht is het delen van m’n diagnose een beetje negatief uitgepakt al zou je je kunnen afvragen of je voor zo’n werkgever wilt blijven werken. Teleurstellend vind ik het.

En dan wel regenboogvlaggen uithangen voor inclusie maar als het er in de praktijk op aan komt stelt dat niets voor.

Lullig.
Sommige mensen denken volgens mij ook dat je je aanstelt, en je je er maar overheen moet zetten.

Anyway, ik heb het idee dat heel veel gedaan wordt voor de bühne. Ben er een beetje klaar mee.

[MARCDC]

Ik heb geluk op dat vlak, 4 dagen in de week telewerk, en vrijdag ga ik naar Brussel, en dat is de rustigste dag... de uitvinder van de kantoortuin wens ik iets toe in de aard van tinnitus, of nierstenen... ik vind een betere naam eigenlijk de kantoorwoestijn...

[Obverse]

Ik heb geluk op dat vlak, 4 dagen in de week telewerk, en vrijdag ga ik naar Brussel, en dat is de rustigste dag... de uitvinder van de kantoortuin wens ik iets toe in de aard van tinnitus, of nierstenen... ik vind een betere naam eigenlijk de kantoorwoestijn...

Haha mee eens.

Inderdaad in de toekomst ga ik wat kritischer kijken naar dat soort werkomstandigheden die toch wel een heel verschil maken.

[Izegrim]

Zou ik het vertellen? Goede vraag ...

Ik vind het moeilijk om het te vertellen. Zeg ik niks, dan loop ik een risico dat ik voor de zoveelste keer tegen een muur aanloop waardoor ik binnen afzienbare tijd weer op straat kom te staan. Of ik zeg het wel en wordt als een complete idioot behandelt. Mijn potentieel zal ik dan nooit kunnen behalen.

[Obverse]

Het is heel dubbel.
De logica zegt: vertel het en maak eventueel gebruik van premies of aanpassingen zodat ze er rekening mee kunnen houden. Zo zou het moeten zijn in een ideale wereld.

Maar inderdaad de realiteit die ik nu beleef is: “dit en dat soort werk is niks voor iemand zoals jou, dus we hebben niks voor je”.

Beetje vreemd want autisme is niet voor iedereen het zelfde en de meeste werkgevers / leidinggevenden hebben maar beperkt inzicht of mensenkennis. Ik heb het gevoel dat ze ze zich er vooral makkelijk vanaf willen maken.

Ik zeg het niet zozeer uit frustratie maar vooral omdat ik het ontzettend jammer en vermoeiend vind. De instabiliteit die voor onzekerheid zorgt zowel bij jezelf als financieel dus nog meer ongezonde onrust.

[Izegrim]

Maar inderdaad de realiteit die ik nu beleef is: “dit en dat soort werk is niks voor iemand zoals jou, dus we hebben niks voor je”.

Beetje vreemd want autisme is niet voor iedereen het zelfde en de meeste werkgevers / leidinggevenden hebben maar beperkt inzicht of mensenkennis. Ik heb het gevoel dat ze ze zich er vooral makkelijk vanaf willen maken.

En dat is dus een foute benadering van mensen. Je zou in feite in goed overleg wel een kans moeten krijgen om bepaalde taken op je te nemen. Dan kun je, onder voorwaarden, juist je sterke punten in de praktijk brengen.

Ik denk dat je er heel open over zou moeten praten. Vraag aan een werkgever/leidinggevende waarom hij/zij denkt dat je beperking een rol zou spelen bij een bepaald soort werk. En praat dan eens over een manier om zo'n probleem op te vangen. En bedenk dat dit niet alleen voor mensen met autisme geldt: ik registreer nu voor een deel de verzuimrapportages van het personeel. En ik moet die ook wel eens lezen. En wat me opvalt, is dat de problemen waar reguliere medewerkers kampen vaak zwaarder zijn dan mijn eigen problematiek. Maar daar blijkt het dan niet als beperking gezien te worden.

Ik zeg het niet zozeer uit frustratie maar vooral omdat ik het ontzettend jammer en vermoeiend vind. De instabiliteit die voor onzekerheid zorgt zowel bij jezelf als financieel dus nog meer ongezonde onrust.

Ja, dit is heel herkenbaar.

[Obverse]

(..) wat me opvalt, is dat de problemen waar reguliere medewerkers kampen vaak zwaarder zijn dan mijn eigen problematiek. Maar daar blijkt het dan niet als beperking gezien te worden.
(..)
Ja, dit is heel herkenbaar.

Bedankt voor je reactie en erkenning.
Iemand afschepen vanwege hun eigen onwetendheid is inderdaad wel erg makkelijk, inderdaad ieder mens heeft sterktes en zwaktes of hoe je het ook wilt noemen.

Zo sprak ik recent een psychologe die vanuit haar beroep natuurlijk de hele dag mensen spreekt en zij vertelde dat ze de laatste tijd een opvallende toename ziet van overspannen mensen waar de houding van de werkgever een duidelijke rol speelt of juist een verschil zou kunnen maken.

Professionals hameren steeds weer op preventie en begrip.
Nu zie je heel duidelijk dat werkgevers of leidinggevenden totaal niet weten hoe ze iets kunnen aanpakken en dat ze er ook niet teveel in betrokken willen raken.

Kwestie dus om een goede match te vinden ergens anders in mijn geval. Zelf heb ik besloten het op te geven en m’n energie in nieuw werk te steken. Ik heb wel jaren nodig gehad om hier toe te komen, jaren van veel onrust die echt geen goed hebben gedaan.

Een goede raad voor mezelf toch is om het nooit meer zover te laten komen door eerder grenzen te stellen.
In positieve zin hoor ik artsen wel altijd zeggen dat een mens prima kan functioneren in de juiste omstandigheden, dus ik hoop dat m’n volgende baan een betere match gaat zijn.

[Izegrim]

... en zij vertelde dat ze de laatste tijd een opvallende toename ziet van overspannen mensen waar de houding van de werkgever een duidelijke rol speelt of juist een verschil zou kunnen maken.

Probleem in NL is dat er nu de Participatiewet is. Waar er vroeger Sociale Werkplaatsen waren waar mensen met een handicap terecht konden, zijn die nu allemaal opgeheven. Tenminste wat instroom betreft.

Nu bestonden daar drie schillen in:
- werken binnen de organisatie
- extern (soort uitzendkracht)
- begeleid werken (in dienst van een andere organisatie, maar begeleiding vanuit werkplaats)

Probleem is dat de schil Begeleid Werken in de praktijk naar het reguliere circuit is verhuisd. Daarmee kwam op een bepaald moment ook de dwang van de overheid voor bedrijven met >25 medewerkers om mensen op te nemen. Dat een boel bedrijven daar niet mee om konden gaan, was duidelijk. Sterker zelfs: genoeg bedrijven betaalden liever een boete dan mensen in dienst moeten nemen.
Nu worden bedrijven meer gedwongen om mee te doen, maar het blijft moeizaam. Zelfs als het gaat om grotere organisaties. Ik zie heel weinig mensen die vanuit de Participatie de overstap kunnen maken naar een vast contract (alsof je in een proefperiode van drie jaar zit). Daarnaast blijft het label Participatiemedewerker aan je kleven: er blijft geld aan je verdiend worden. En de risico's blijven voor anderen (bij uitval).

Rare is dat de top de mond vol heeft van een sociale plicht, maar dat dat op de werkvloer lelijk tegenvalt. Financieel kom je nauwelijks vooruit (120% van minimumloon). En je waarde wordt bepaald door een "meting" genaamd Loonwaardebepaling. Daar wordt dan gekeken in hoeverre jouw prestaties afwijken van die van reguliere werknemers. Daar wordt een percentage op geplakt en aan de hand daarvan wordt een subsidie toegekend.

Bottomline is: het systeem deugt niet! Teveel bedrijven die niet mee willen werken. En dan bedoel ik niet dat ze geen mensen aan willen nemen, maar dat ze er niet in willen investeren. Terwijl meer dan genoeg mensen, met wat aanpassingen, heel goed zouden kunnen functioneren. Maar vaak weet een werkgever de weg niet of wil er geen oplossing voor zoeken. En die mentaliteit moet veranderen ...

[arjen37]

En dan bedoel ik niet dat ze geen mensen aan willen nemen, maar dat ze er niet in willen investeren. Terwijl meer dan genoeg mensen, met wat aanpassingen, heel goed zouden kunnen functioneren. Maar vaak weet een werkgever de weg niet of wil er geen oplossing voor zoeken. En die mentaliteit moet veranderen ...

Helemaal met je eens. Het kunnen vaak kleine, goedkope aanpassingen zijn die prima werken. Het hoeft helemaal niet duur te zijn. Maar dat lijken werkgevers niet te willen zien.

[Obverse]

(..)
Bottomline is: het systeem deugt niet! Teveel bedrijven die niet mee willen werken. En dan bedoel ik niet dat ze geen mensen aan willen nemen, maar dat ze er niet in willen investeren. Terwijl meer dan genoeg mensen, met wat aanpassingen, heel goed zouden kunnen functioneren. Maar vaak weet een werkgever de weg niet of wil er geen oplossing voor zoeken. En die mentaliteit moet veranderen ...

Bedankt voor de informatie. Interessant om te lezen hoe het in Nederland gaat.

In Vlaanderen (want in Brussel en Wallonië kan het anders zijn) merk ik, wat ik tot nu toe uit eigen ervaring weet, dat zowel de maatwerkbedrijven als de maatregelen rond begeleiding naar en bij werk in het “normale economische circuit” wel bestaan en dit lijkt te werken.

Het Vlaamse UWV (VDAB) doet een screening op basis van je diagnose, gesprek en een vragenlijst voor zowel jezelf als de werkgever om in te schatten welke steun je nodig hebt.

In het geval van dat je een “normale baan” hebt of kunt gaan zoeken kennen ze een loonpremie toe (soort subsidie voor je werkgever dus) en eventueel een jobcoach op de werkvloer, dus iemand extern die je komt begeleiden als daar nood aan is.

Afhankelijk van hoe je functioneert als mens en dus nood hebt hieraan kun je ook enkel de loonpremie krijgen als blijkt dat een extra coach niet nodig is, dan kan de werkgever zelf wat extra tijd en aandacht, aanpassingen voorzien.
Om je een idee te geven, voor een autisme diagnose krijgt de werkgever 40% van het loon vergoed, dit daalt dan met de tijd naar 30% en uiteindelijk 20% maar de werkgever kan een verhoging vragen als dit niet voldoet.
Dat is een mooi bedrag vind ik, want uiteindelijk als de werkgever een beetje slim is en het goed aanpakt met een fatsoenlijke leidinggevende, een rustige ruimte voorziet of een aantal dagen thuiswerk dan is de kans groot dat de werknemer met autisme prima functioneert en zeker geen rendementsverlies heeft van meer dan 20%, misschien zelfs helemaal geen terwijl de werkgever toch een mooie compensatie krijgt, hopelijk motiveert dat om mensen als ons aan te nemen.

Voor mij moet het nog blijken hoe dit in de praktijk zal verlopen maar ook in de zoektocht naar een baan krijg je speciale begeleiding van een afdeling (GTB) die gespecialiseerd is in mensen met een arbeidsbeperking aan het werk te helpen.

Wat mij wel nog opvalt is dat je alleen een soort ziekte uitkering kunt krijgen (handicap) als je maar 33% verdienvermogen hebt.
Dus stel je kunt meer aan, parttime of 4/5e (wat jullie 32u noemen) dan lijk je wat tussen wal en schip te vallen.

Enige wat tijdelijk wel kan is minder uren werken en opbouwen na ziekte via reintegratie maar dat lijkt niet voor het leven bedoeld en zou mij wat onzekerheid en stress geven bij iedere controle (oproep bij de arts).

Maar al bij al schat ik de situatie in Vlaanderen nog gunstig in.
https://www.vdab.be/orienteren/gezondhe ... l-maatwerk

[Izegrim]

Ik denk dat dit het motto zou moeten zijn:

[Alba]

Ik denk dat dit het motto zou moeten zijn:

Helaas onzichtbaar. Wel een goed motto: tegeltje dat je zelf kunt invullen.

Mijn favoriete tegeltje blijft overigens: "Wanneer is dat? Dan kan ik namelijk niet."

[Admin]

Plaatje is zichtbaar gemaakt.

[Izegrim]

Plaatje is zichtbaar gemaakt.

Dankjewel! Ik kon dat ding zelf al niet zien ...

[MARCDC]

Ik denk dat dit het motto zou moeten zijn:

'Je gaat naar waar je kijkt' is zo'n ding dat ze zeggen als je auto doorslipt en hoe je die dan terug onder controle kunt krijgen, of voorkomen dat je tegen een boom knalt, kijk niet naar de boom, kijk naar waar je wil heen rijden...

Het doet me ook denken aan begrip van self-fulfilling prophecy, als je een slecht gevoel bij iemand hebt, en je gedraagt je daar naar, dan voelt die ander dat en gaat die zich ook nors naar jou toe gedragen, en dan lijkt het alsof je mensenkennis hebt, maar eigenlijk oogst je gewoon wat je zelf gezaaid hebt. Truuk is dan om wat neutraal in zo'n situaties te staan.

[Izegrim]

Dat zal voor een deel zeker een rol spelen: we profileren allemaal wel in meer of mindere mate. En ik neem aan dat een HR-adviseur hier ook wel rekening mee houdt. Maar gelukkig gaat niet alleen deze ene functionaris hier over. (Directe) leidinggevende(n), collega's, managers kunnen ook hun mening geven. Daarnaast zijn er instrumenten als beoordelingsgesprekken, evaluatiegesprekken, functioneringsgesprekken, jaargesprekken, etc. Alles bij elkaar levert dat een redelijk beeld op van een werknemer. Is er geen match, dan is het een kwestie van bijsturen, overplaatsen of afscheid nemen.

[Druppie]

Toen ik mijn vorige baan kwijtraakte schreef ik mij in bij een detacheringsbureau voor zorgpersoneel (apothekersassistent). Eigenlijk zag ik dit niet zo erg zitten, deze krachten worden vaak in het diepe gegooid en komen vaak binnen in crisis achtige situaties. En moeten vaak ver reizen. Maar ik wilde ook niet werkloos raken.

Ik heb bij het solliciteren niet gezegd dat ik de diagnose a.s.s. heb, maar wel dat ik wat moeite met schakelen en hectiek heb. Dat ik op mijn best ben op een rustige werkplek. Uiteindelijk is het immers zowel voor mijzelf als voor het bureau nadelig als ik op een plek kom waar ik het niet red.

Kort na mijn sollicitatiegesprek bij dat bureau namen ze contact met mij op met de vraag of ik ook rechtstreeks bij een bedrijf wilde solliciteren waar ze zaken mee deden. Ik heb er gesolliciteerd, werd aangenomen, en werk daar nu ruim 2,5 jaar. Ik ben er heel blij mee. Ook met dat ik aan de ene kant niet bij voorbaat "in beperkingen heb gedacht" maar aan de andere kant toch redelijk open over mijn beperkingen ben geweest.