• Peiling

Autisme bij vrouwen, column van Fabienne Kamphuis

Niet alleen nieuws, maar ook inspirerende verhalen, opiniestukken en andere interessante content vanuit diverse media.
Gebruikersavatar
Admin
Beheerder
Berichten: 1975
Lid geworden op: 04 jun 2022 13:59
Locatie: Amersfoort
1e diagnose: Autisme
Contacteer:

Autisme bij vrouwen, column van Fabienne Kamphuis

Ongelezen bericht door Admin »

Autisme wordt bij vrouwen nog lang niet altijd herkend, terwijl één op de vijf mensen met autisme een vrouw is. Fabienne heeft autisme en is ervan overtuigd dat het beeld van autisme nog altijd te eenzijdig is, waardoor niet alle varianten ervan worden (h)erkend.

Met LINDA.meiden deelt FABIENNE KAMPHUIS hoe het voor haar is om te leven met autisme.

AUTISME BIJ VROUWEN
Als klein meisje was ik vrolijk, sociaal en eerder te mondig dan dat ik sociaal ongemakkelijk was. Ik had leuke vriendinnetjes, kwam goed mee op school en vertoonde geen gedrag dat doorgaans als ‘atypisch’ wordt beschouwd. Pas toen ik in de puberteit terechtkwam, viel het anderen, maar ook mijzelf, steeds vaker op dat mijn manier van denken soms complex kan zijn. Mijn mening was vaak vrij zwart-wit, mijn stemming wisselvalliger dan het weer en mijn sociale contacten destijds minder gemakkelijk dan ik mezelf gunde.”

Om zowel voor mezelf als voor mijn omgeving toch wat meer duidelijkheid te creëren, wilde ik getest worden bij de Jeugd GGZ. Onder het mom van ‘mand’ en dus ‘een lang verhaal kort’ volgde op basis daarvan een onderzoek waar de diagnose ASS, een verzamelnaam voor alle verschillende soorten ontwikkelingsstoornissen, uit kwam rollen.

Hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik dus wel degelijk een zwart-wit denker kan zijn, ben ik verre van narrow minded. Dat het label ‘autisme’ me in de schoot werd geworpen, zorgde dan ook voor weinig verbazing, maar wél voor de nodige vragen.

GENDERROLLEN
Gezien mijn toch relatief late diagnose – op mijn zestiende bleek ik een van de gelukkigen – besloot ik me daarom meer te verdiepen in autisme bij vrouwen. Al snel kwam ik erachter dat de huidige diagnose-instrumenten voor autisme bij vrouwen gebaseerd zijn op het mannelijk brein.

Iets wat, gezien het feit dat we inmiddels al lang weten dat autisme bij vrouwen net zo goed voorkomt, best opmerkelijk is. Vrouwen zijn vaak echter zó goed in staat om hun sociale ‘tekortschieten’ te maskeren, dat zelfs een klinisch psycholoog daar niet altijd doorheen prikt, zoals dat bij mij tot mijn zestiende het geval was.

Bij het vinden van een antwoord op de vraag waarom vrouwen minder vaak gediagnosticeerd worden met autisme, is het naar mijn idee belangrijk om te kijken naar de manier waarop we in onze samenleving gewend zijn om genderrollen toe te schrijven. Dat begint al tijdens de vroege jeugd, waarin we jonge meisjes, meer dan jongens, stimuleren om zich communicatief vaardig op te stellen.

ZELFACCEPTATIE
Goed, in tegenstelling tot het geluid dat veel andere, met autisme gediagnosticeerde vrouwen laten horen, krijg je van mijn hand echter geen verhaal over hoe mijn diagnose mijn leven heeft verrijkt. Dat vind ik cliché en van clichés lust ik over het algemeen maar weinig pap. Dat ik het hebben van de diagnose autisme niet per se als een verrijking zie, valt te wijten aan mijn perfectionisme, waarin het hebben van een ‘label’ in mijn hoofd bij mijzelf soms simpelweg misstaat.

Anderzijds geef ik daarvan de negatieve intonatie die nog altijd met het label autisme gepaard gaat graag de schuld. Roepen dat die negatieve intonatie in onze samenleving niet aan de orde is, heeft in mijn optiek namelijk weinig zin zolang er geen structurele verandering plaatsvindt in de manier waarop we met zowel nog te diagnosticeren als al gediagnosticeerde mensen omgaan.

Zo vinden sommige werkgevers het van belang dat je tijdens een sollicitatiegesprek benoemt dat je autisme hebt, zodat zij achteraf niet voor onaangename verrassingen komen te staan. En dat terwijl dergelijke gebeurtenissen voor mij met mijn diagnose ook helemaal niet opgaan. Voor andere vrouwen met autisme kan die vork anders in de steel zitten, maar precies dat is het punt: autisme uit zich bij iedere vrouw anders en laat zich daardoor maar weinig tot niet vangen in do’s, dont’s of ‘i am, so therefore i may be’s’, waardoor het beeld ervan aanzienlijk minder eenzijdig zou moeten zijn dan het nu vaak nog is.

ERVARING
De ene dag kan ik feesten tot ik erbij neerval, ben ik niets liever dan omringd met de mensen die ik liefheb en kan ik niet genoeg krijgen van gezelligheid. Daar tegenover staat dat achteraf toch vaak blijkt dat ik te veel (sociale) hooi op mijn vork heb genomen, ik een week of wat nodig heb om daarvan weer te ontprikkelen en dat die overprikkeling zich kan uiten in de chaoot die ik daardoor soms zijn kan.

Echt, ik zou mijn hoofd nog vergeten als die niet aan mijn lijf vastgelijmd zat. Oh, en ik neem dingen vaak erg letterlijk, wat – verrassend genoeg vooral tijdens dates – voor de meest hilarische gesprekken zorgt. Daarnaast kun je met mij iedere dag lachen om een handvol stommiteiten. Die winst neem ik graag en daarbij is het ook nog eens best leerzaam. Zo heb ik inmiddels geleerd achterom te kijken zodra ik een trein verlaat, zodat ik de gloednieuwe iPhone die ik voor mijn verjaardag kreeg (nogmaals sorry, paps en mams) niet laat liggen – en check ik dagelijks de lijstjes met reminders die uit voorzorg door het hele huis verspreid liggen.

Hoewel ik mezelf met mijn diagnose dus niet per se rijk reken, ben ik overigens wel steeds vaker blij met wie ik ben en vind ik ook steeds beter mijn weg in het zijn van een autist. Wat daarbij helpt, is dat ik slechts acceptatie van mezelf verlang en niets meer of minder dan dat.

In tegenstelling tot wat veel mensen denken, zijn acceptatie en houden-van namelijk twee totaal verschillende dingen. Je kunt bepaalde dingen, zoals de diagnose ASS, volledig oké vinden, maar er niet per se van houden. Zo zijn er ook genoeg mensen van wie ik niet direct houd, maar die ik wél accepteer. Acceptatie is daarmee voor mij de sleutel tot goed kunnen leren leven mét. En nog niet nu, maar misschien ooit wél: toch ook tot houden-van. Zelfs als ik mijn gloednieuwe iPhone vergeet, ik weer eens een roze sok in de witte was pleur of met een rood hoofd naast mijn date zit, omdat hij zwart bedoelde en ik wit begreep.
Plaats reactie
  • Vergelijkbare Onderwerpen
    Reacties
    Weergaves
    Laatste bericht