• Peiling

‘Toename adhd komt door prestatiegerichte maatschappij’

Niet alleen nieuws, maar ook inspirerende verhalen, opiniestukken en andere interessante content vanuit diverse media.
Gebruikersavatar
Admin
Beheerder
Berichten: 1975
Lid geworden op: 04 jun 2022 13:59
Locatie: Amersfoort
1e diagnose: Autisme
Contacteer:

‘Toename adhd komt door prestatiegerichte maatschappij’

Ongelezen bericht door Admin »

Nooit vergeet ze de allereerste ruggenprik die ze in 1983 moest geven als kinderarts in opleiding in het Juliana Kinderziekenhuis. ,,Ik ben die dag nog meerdere keren langsgegaan om te kijken of het goed ging met de patiënt en hij zijn benen nog kon bewegen”, zegt Melanie Thomas.

De hoge mate van verantwoordelijkheidsgevoel typeert de Haagse kinderarts die na bijna veertig jaar in diverse ziekenhuizen te hebben gewerkt met pensioen gaat. Met een drukbezochte receptie in het HMC heeft zij afscheid genomen van haar collega’s. Een ongemakkelijk moment voor de arts, die het liefst op de achtergrond blijft.

,,Ik ben de afgelopen weken ook verrast door de brieven en reacties die ik van oud-patiënten heb gekregen”, zegt ze. ,,Zo heb ik jarenlang een jongen begeleid met een enorme angst voor prikken. Om van zijn allergie af te komen moest hij er heel veel doorstaan. Hij is inmiddels 21 jaar. Van zijn moeder hoorde ik dat hij inmiddels verpleegkundige is. Hij heeft dus geen trauma’s opgelopen in het ziekenhuis. Alleen dat al beschouw ik als een groot compliment. Pas nu dringt het besef door hoe belangrijk mijn werk voor veel mensen is geweest.”

Twee keer uitgeloot
Of haar vak een roeping is geweest, weet ze niet. Wel zeiden haar ouders dat ze al op jonge leeftijd zei kinderarts te willen worden. Na eerst twee keer te zijn uitgeloot, begon ze in 1976 aan de studie geneeskunde in Rotterdam. Chirurgie leek haar ook interessant, maar het kwartje viel uiteindelijk toch naar de kindergeneeskunde.

Een kinderarts in de breedste zin van het woord ‘die van alles een beetje verstand heeft’, zo noemt zij zichzelf. Altijd had ze een voorliefde voor kinderlongziekten en allergieën, maar gaandeweg ontwikkelt zij een bijzondere belangstelling voor kinderen met Downsyndroom. ,,En dan vooral door de band die je met zo’n patiënt en de familie opbouwt”, zegt ze. ,,Het begint met het slechtnieuwsgesprek dat je als arts met de ouders moet voeren om te vertellen dat het kind is geboren met Downsyndroom. In eerste instantie heersen de verslagenheid en het verdriet. Maar daarna zie je hoe een gezin het kind in de armen sluit en het in een warm bad belandt. Het is vaak ontroerend dat proces van nabij mee te maken.”

Hondsdolheid
Na vier jaar in het Juliana Kinderziekenhuis te hebben gewerkt verhuisde Melanie Thomas voor een periode van vier jaar naar de oliestaat Oman. Daar zette ze haar werk voort als kinderarts in het Royal Hospital van sultan Qaboes. ,,Een waardevolle aanvulling op mijn opleiding”, zegt ze. ,,Ik kreeg daar te maken met een heel ander soort patiënten en ziektebeelden die wij niet kennen. Er was veel malaria. Die tijd was ook de enige keer in mijn carrière dat ik een patiënt kreeg met hondsdolheid.”

Het was behoorlijk aanpoten in het ziekenhuis in Oman, waar de werkweek zes dagen telde. ,,Hoewel het land redelijk welvarend was, gebeurde het dat patiënten dagenlang door de woestijn hadden gelopen en uitgedroogd in het ziekenhuis aankwamen”, zegt ze. ,,Speelgoed zoals wij hebben, dat kennen ze er niet. Kinderen vermaken zich met de dingen die ze op straat tegenkomen. Zoals het kind dat met een oude autoband had gespeeld en door een slang was gebeten die zich in de band had verstopt.”

Taal niet machtig
Toen Melanie Thomas in 1991 naar Nederland terugkeerde, kon zij direct aan de slag in het Bronovo Ziekenhuis. Van een oud-collega hoorde ze dat er een vacature was. Ze hoefde niet eens te solliciteren. Al die tijd bleef zij kinderarts in het Bronovo, totdat het ziekenhuis in 2015 opging in het HMC en zij ook in het Westeinde kwam te werken.

,,Daar heb je vaak te maken met patiënten die de taal niet machtig zijn”, zegt ze. ,,Voor mij is dat heel lastig, want ik ben gewend om juist veel uit te leggen. Tegelijk ontdekte ik ook dat het in sommige culturen juist helemaal niet gebruikelijk is dat je veel uitleg geeft. Door die overstap naar een ander ziekenhuis heb ik de afgelopen jaren toch weer ontzettend veel bijgeleerd. Het is een ervaring die ik niet had willen missen.”

Of het in al die jaren drukker in de praktijk is geworden, kan Melanie Thomas niet zeggen. Wel dat ze in 1991 met slechts één andere kinderarts in het Bronovo begon en dat ze in 2010 met zeven - allen vrouwelijke - collega’s het werk deed. Het team is ook uitgebreid met pedagogisch medewerkers. ,,Er zijn prikspreekuren, we zetten hulpmiddelen in als videobrillen en bellenblazers”, zegt ze. ,,Er is meer aandacht gekomen voor het angstige kind. Vroeger heerste veel meer de mentaliteit van ‘even doorbijten’, nu is de begeleiding veel beter.”

Veranderende wereld
Toen Melanie Thomas haar baan begon was er minder aandacht in de kindergeneeskunde voor aandoeningen als adhd, add, autisme of hoogbegaafdheid. ,Je had wel drukke kinderen, maar die werden veel meer in eigen kring opgevangen”, zegt ze. ,,De toename van het aantal kinderen met adhd houdt verband met de veranderende wereld waarin we nu leven. Ouders werken allebei, schoolklassen zijn groter en de maatschappij is prestatiegerichter geworden. Medicatie is niet zaligmakend, maar bij een echte diagnose kan het een kind zowel in intellectueel als sociaal opzicht enorm vooruit helpen.”

In 2010 heeft oud-collega Irene Hofmeijer een eigen adhd-behandelcentrum, Pietje Bell, opgezet. Toen later de adhd-zorg uit het ziekenhuispakket werd gehaald, is Melanie hier een dag per week gaan werken. Na haar pensioen blijft Melanie Thomas nog twee dagen per week actief voor deze praktijk. Ze noemt het een mooie taak om haar werk op deze manier af te bouwen.

,,Ik heb meer aanbiedingen gekregen, maar ik ga echt stoppen”, zegt ze. ,,Tot en met de laatste dag ben ik altijd met plezier naar mijn werk gegaan, alle onregelmatige diensten ten spijt. Ik houd van reizen, sport, lezen en wil mijn huis opknappen. Ik heb veel vrienden, sociale contacten en een geweldige dochter en zoon. Binnenkort ga ik een kopje koffie drinken bij een oud-patiënt met Downsyndroom die in een horecazaak werkt, gerund door mensen met een verstandelijke beperking. Daar heb ik nu lekker de tijd voor.”

https://www.ad.nl/den-haag/kinderarts-m ... ~ac362d5f/
Plaats reactie
  • Vergelijkbare Onderwerpen
    Reacties
    Weergaves
    Laatste bericht