• Peiling

Hoe inclusief is het hoger onderwijs?

Niet alleen nieuws, maar ook inspirerende verhalen, opiniestukken en andere interessante content vanuit diverse media.
Gebruikersavatar
Admin
Beheerder
Berichten: 1975
Lid geworden op: 04 jun 2022 13:59
Locatie: Amersfoort
1e diagnose: Autisme
Contacteer:

Hoe inclusief is het hoger onderwijs?

Ongelezen bericht door Admin »

Studenten met een functiebeperking zoals adhd of autisme weten vaak niet de weg te vinden naar extra ondersteuning, bleek maandag op een congres in Utrecht, waar een rapport over inclusief onderwijs werd gepresenteerd. ‘Een docent vroeg wat er allemaal mis is met mij.’

Eén op de tien studenten in Nederland heeft een zogeheten ‘ondersteuningsvraag’, zegt Judith Jansen, directeur van Expertisecentrum Inclusief Onderwijs (Ecio). ‘Dat is een heel breed begrip. Het gaat onder meer om studenten met een fysieke beperking, met mentale problemen of met een chronische ziekte. Maar ook om studenten die naast hun studie mantelzorger zijn of jong ouder zijn geworden.’

Veel van deze studenten ervaren tijdens hun studie de nodige belemmeringen, is de voornaamste conclusie uit het rapport dat Ecio maandag in opdracht van het ministerie van Onderwijs in Utrecht presenteerde. Studenten zijn vaak niet goed op de hoogte van de voorzieningen waar ze gebruik van mogen maken, zoals extra tijd voor een examen of financiële compensatie voor studievertraging. Ook ontbreekt het docenten en ander ondersteunend personeel aan tijd om extra aandacht te geven aan studenten die dit nodig hebben.

Sinds Nederland in 2016 het VN-verdrag Handicap tekende, waarin onder meer is afgesproken dat het onderwijs toegankelijk moet zijn voor iedereen – ongeacht zijn of haar beperking – is er volgens Judith Jansen veel verbeterd. ‘Er is meer aandacht voor gekomen, ook onder invloed van de coronacrisis. Het welzijn van studenten is onder een vergrootglas komen te liggen.’

Steeds meer universiteiten, hogescholen en mbo-instellingen ondertekenen een intentieverklaring waarin ze beloven werk te maken van de uitgangspunten van het VN-verdrag. ‘Maar als we studenten dan opbellen om te vragen wat ze er concreet van merken, dan is dat nog niet genoeg. Vaak zeggen ze: het is die ene docent of die ene studentendecaan die het verschil maakt.’

Shane Pattipeilohy (24), volgt de opleiding Business Innovation aan Avans Hogeschool
‘In februari 2020 kreeg ik de diagnose adhd. Voor die tijd snapte ik niet waarom ik altijd zo moe en overprikkeld was en waarom ik het moeilijk vond om relaties met mensen aan te gaan. Door de cognitieve gedragstherapie die ik volg, heb ik leren spelen met rust. Zo ging ik op mijn stageplek elke dag een uur op de bank slapen. Als ik dan wakker werd, kon ik daarna weer productief zijn.

‘Ik zit nu aan de medicijnen, waardoor ik vlak en rustig ben. Als ik die niet neem, ratelt Radio Shane non-stop door in m’n hoofd. Ik ben heel snel afgeleid. Door de therapie heb ik geleerd assertief te zijn: als ik een college echt niet meer kan volgen, doe ik mijn jas aan en vertrek. Niet alle docenten kunnen daar goed mee omgaan.

‘Er wordt in het onderwijs heel erg in hokjes gedacht. Een scriptie moet bijvoorbeeld in geschreven vorm worden aangeleverd. Daar ben ik niet goed in. Geef mij maar een theatershow waarin ik de inhoud verwerk. Maar dan wordt er gezegd: dat doen we nooit.

‘Een aantal docenten heeft aangegeven dat ik beter kan stoppen met de studie. Wat er eigenlijk wordt gezegd is: je kost ons te veel moeite en daar hebben we niet zoveel zin in. Ik ben drie keer gewisseld van mentor, maar nu heb ik een heel goeie. Zonder haar had ik het niet gered. Ik mag haar altijd bellen, ook na vijf uur ’s middags.’

Larisa van Rijn (21), studeert Griekse en Latijnse Taal en Cultuur aan de Radboud Universiteit in Nijmegen
‘Met mijn studie sterrenkunde ben ik na een half jaar gestopt, omdat ik simpelweg een practicumruimte niet in kon komen met mijn rolstoel. Ik durfde daar toen niets van te zeggen, omdat ik niet stevig genoeg in mijn schoenen stond. Eén docent vroeg tijdens de eerste ontmoeting wat er allemaal mis was met mij en vertelde vervolgens zijn eigen medische verhaal. Er wordt mij geregeld gevraagd waarom ik in een rolstoel zit en mijn antwoord luidt dan steevast: dat is niet relevant.

‘Dat er, ook op dit congres, wordt gesproken over ‘studenten met een ondersteuningsbehoefte’ vind ik storend, omdat het impliceert dat de bewijslast bij de student ligt. Pas als je hulp nodig hebt, is er ondersteuning. Terwijl het andersom zou moeten zijn. Het kost nu heel veel administratie en energie om extra ondersteuning te krijgen. Nergens staat goed beschreven waar je precies recht op hebt.

‘Er wordt gekeken naar het individu, terwijl er structurele verandering nodig is. Denk bijvoorbeeld aan het aannemen van personeel dat specifiek kijkt naar beleid om veranderingen waar te maken.

‘Het is voor mij nu moeilijk om volwaardig deel te nemen aan het studentenleven, omdat dit voornamelijk in het centrum plaatsvindt, waar de meeste cafés ontoegankelijk zijn voor mensen met een rolstoel. Dit belemmert me ook in het professionele leven, vanwege de gebruikelijke borrels en netwerkgesprekken. Dat is heel pijnlijk.’

Emmelie van der Pol (28), volgt een pre-master Transport, Infrastructuur en Logistiek aan de TU Delft
‘Ik heb autisme, waardoor ik snel last heb van prikkels zoals licht en geluid. Ook heb ik moeite met structuur en planning. Ik moet daardoor extra tijd inruimen voor zelfstudie.

‘Het liefst studeer ik in een gebouw van de campus, want thuis is het heel verleidelijk om te gaan gamen. Maar waar ik tegen aanloop, is dat plekken op de campus heel rumoerig zijn. Ik heb behoefte aan prikkelarme studieruimtes.

‘Op dit moment onderga ik een transitie tot vrouw, wat betekent dat ik een tweede puberteit doorga. Binnenkort ga ik onder het mes, waardoor ik een paar maanden uit de running zal zijn. Ik zie het als een tijdelijk issue, mijn autisme is blijvend.

‘Voor mijn transitie heb ik een hbo-opleiding gevolgd. Toen ging ik er nooit echt op uit en leefde ik heel teruggetrokken. Nu voel ik me veel comfortabeler met mezelf en ga ik geregeld naar baravonden van Outside, een queer-vereniging in Delft. Ik ben nu heel open over mijn autisme en transitie. Voor werkgevers is dat ook fijn: als zij geen zin hebben in autistische mensen, dan hoef ik daar ook niet aan de sollicitatietafel te zitten.’

Volkskrant, Irene de Zwaan
Plaats reactie
  • Vergelijkbare Onderwerpen
    Reacties
    Weergaves
    Laatste bericht