Begrijpen en aanpakken van burn-out

[Admin]

Burn-out is een psychologisch syndroom dat wordt veroorzaakt door langdurige blootstelling aan chronische interpersoonlijke stress op het werk. Het is opgenomen als een beroepsfenomeen in de 11e herziening van de Internationale Classificatie van Ziekten, gepubliceerd in 2019 door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) (1, 2). Volgens Maslach en Jackson wordt burn-out syndroom gekenmerkt door vier belangrijke factoren: overweldigende uitputting, gevoelens van cynisme, afstand nemen van het werk en een gevoel van ineffectiviteit en gebrek aan prestatie (1, 2). Het lijkt erop dat burn-out vaker voorkomt in zorgberoepen (zoals leraren of klinisch personeel), maar het fenomeen is ook relevant in andere beroepen waarin sprake is van hoge niveaus van werkgerelateerde stress.

Burn-out is een onderwerp dat veel interesse heeft gewekt bij het grote publiek en de media, en het is onderwerp geweest van onderzoek en beleidsreacties in heel Europa. Hoewel bepaalde werkgerelateerde psychosociale risico's, zoals een zware werkdruk, lange werktijden en overwerk, burn-out lijken te veroorzaken, is de invloed van andere factoren zoals autonomie, invloed van het management en beloningen minder duidelijk. Zonder tijdige detectie en juiste behandeling kunnen de symptomen van burn-out chronisch worden. Preventieve maatregelen omvatten checklists en tools voor vroegtijdige detectie, trainingsprogramma's voor risicovolle beroepen, bewustmakingsacties en richtlijnen voor goede praktijken (3). Bovendien is de aanzienlijke toename van de prevalentie van dit syndroom in verschillende beroepsgroepen geassocieerd met de recente COVID-19-pandemie, met name voor gezondheidswerkers, die een hoog risico lopen op blootstelling aan infecties (4-7) en diverse psychosociale en werkgerelateerde risicofactoren (8). Op basis hiervan is het van het grootste belang om werknemers die vatbaar zijn voor psychische stoornissen te identificeren en ondersteunende interventies te ontwerpen die welzijn en coping bevorderen in werkomgevingen. Dit kan worden geïntegreerd in het algemene beheer van gezondheid, sociaal welzijn en economische zorg tijdens de huidige pandemie (9).

De gezondheidszorg wordt beschouwd als een van de meest stressvolle werkomgevingen, omdat het intense persoonlijke interacties met patiënten en collega's vereist. Burn-out is daarom een ernstige zorg bij gezondheidswerkers en heeft de afgelopen jaren veel aandacht gekregen. In het bijzonder lijkt de COVID-19-pandemie de geestelijke gezondheidsproblemen bij gezondheidswerkers te hebben verergerd. Ze blijken vatbaarder te zijn voor depressie, angst, stress en slapeloosheid, en kunnen in veel gevallen langdurige gevolgen ondervinden na een SARS-CoV-2-infectie (10). De toegenomen aandacht voor burn-out bij gezondheidswerkers is ook te wijten aan negatieve gevolgen voor de patiëntveiligheid, ongelijkheid in de zorg, de kosten van het gezondheidszorgsysteem en de werkstroom, evenals het gebrek aan veiligheid en gezondheidsmonitoring voor de werknemers zelf. Bovendien is er een significant verband waargenomen tussen het risico op medische fouten en burn-out (Alijabri et al.).

De buitengewoon hoge aantallen gevallen en sterfgevallen tijdens de COVID-19-pandemie en de noodzaak om nieuwe beheersstrategieën te implementeren om de verspreiding van de infectie te beperken, hebben het bewustzijn vergroot over de reeds moeilijke werkomstandigheden waarmee gezondheidswerkers worden geconfronteerd (11). Het is daarom cruciaal om nieuwe strategieën te identificeren om het burn-outsyndroom aan te pakken door mogelijke oplossingen te vinden (Leo et al.). Verschillende factoren lijken verband te houden met de incidentie van burn-out bij gezondheidswerkers. De rol van emotionele intelligentie als beschermende factor tegen burn-out suggereert dat aanpassingen in de levensstijl bijdragen aan een verhoogde emotionele intelligentie (Sharaf et al.). Daarom zou emotionele intelligentie, als meetbare positieve psychologische hulpbron en een belangrijke niet-technische vaardigheid om burn-outniveaus bij gezondheidswerkers te verminderen, meer aandacht moeten krijgen (Cao et al.). Bovendien is gesuggereerd dat het beheer van de werklast van artsen met betrekking tot administratieve taken tijdens poliklinische consulten van groot belang kan zijn bij het verminderen van het risico op burn-out, het bevorderen van het fysieke en psychologische welzijn van artsen en het verbeteren van de kwaliteit van arts-patiëntinteracties (Li et al.). Een andere factor die verband houdt met een hogere incidentie van burn-out, met name tijdens de pandemie, is het presentisme van medisch personeel, dat veel hoger is dan bij andere beroepen. Terwijl ze levens redden, zijn medisch personeel vaak geneigd om hun eigen gezondheid te verwaarlozen (Jia et al.). Ten slotte heeft de COVID-19-pandemie miljoenen mensen wereldwijd gedwongen om over te schakelen naar werken op afstand met behulp van verschillende online platforms. Dit heeft de prevalentie van technostress als mogelijke oorzaak van burn-out vergroot en negatieve emotionele reacties op technologie benadrukt, ook bij medische studenten en artsen in opleiding (Kasemy et al.).

Onder de gezondheidswerkers lopen verpleegkundigen een bijzonder hoog risico op burn-out. Onderzoek heeft aangetoond dat verschillende werkomstandigheden zoals een uitputtende baan, het verplaatsen tussen verschillende patiëntenzorgeenheden binnen een organisatie, hoge werkvereisten en ineffectieve relaties met collega's, supervisors en/of artsen leiden tot hogere niveaus van burn-out (Feleke et al.). Bovendien zijn andere factoren zoals pesterijen op de werkplek onder verpleegkundigen en de relatie met de organisatiecultuur, het vermijden van een conflictueuze managementstijl, lage baantevredenheid en een verhoogd aantal verpleegkundige-patiëntverhoudingen ook geïdentificeerd als bevorderende factoren voor burn-out (12). Baantevredenheid kan worden beïnvloed door zowel psychosociale als organisatorische werkfactoren. Het verbeteren van specifieke werkkarakteristieken van verpleegkundigen, zoals autonomie of samenwerking tussen verpleegkundigen en artsen, kan helpen om een ​​adequate betrokkenheid bij hun werk te behouden (Sanso et al.). Bovendien heeft de verspreiding van de COVID-19-pandemie en het grotere aantal gevallen en opnames een grote invloed gehad op het welzijn van ziekenhuisverpleegkundigen, die mogelijk te maken krijgen met burn-out door fysieke en psychologische werkvereisten die hun vermogen om hiermee om te gaan overstijgen (Kangarlou et al.). Met name bepaalde factoren kunnen de prevalentie van burn-out onder deze werknemers tijdens de COVID-19-pandemie hebben beïnvloed, zoals aanwezigheidsverzuim, dat wordt beschouwd als een teken van traditionele toewijding en ijver, met name in oosterse culturen. Dit kan een negatieve invloed hebben op de fysieke en mentale gezondheid van verpleegkundigen, de productiviteit en de kwaliteit van het werk, en kan de incidentie van vermoeidheid en burn-out verhogen, wat een bedreiging vormt voor de veiligheid van de patiënt (Li et al.).

Een hoog risico op het burn-outsyndroom kan ook van invloed zijn op nieuwe soorten werknemers, zoals orgaandonatiecoördinatoren, die tussen ziekenhuizen reizen op zoek naar potentiële orgaandonoren die voldoen aan de criteria voor hersen- of hartgerelateerde overlijdens. Als schakel tussen orgaandonoren en ontvangers zijn deze professionals ook verantwoordelijk voor de communicatie met de families van patiënten om hen te overtuigen hun organen te doneren, zodat potentiële orgaandonoren gemakkelijk daadwerkelijke donoren kunnen worden. Op dit moment lijden de meeste orgaandonatiecoördinatoren aan verschillende mate van angst, depressie en onvoldoende slaap als gevolg van constante werkdruk (Luo et al.).

Cross-cultureel onderzoek heeft ook een hoog voorkomen van het burn-outsyndroom bij maatschappelijk werkers aangetoond, een ander beroepsveld dat verschillende uitdagingen met zich meebrengt, zoals emotioneel veeleisend werk, zware caseloads en beperkte hulpbronnen (Tuzgöl Dost et al.). Bovendien kunnen factoren zoals een slechte kwaliteit van de werkplek, een gebrek aan ondersteuning van supervisors, een hoog aantal cliënten en een gebrek aan professionele groei en ontwikkeling bijdragen aan burn-out bij maatschappelijk werkers (Tuzgöl Dost et al.). Het is belangrijk om een ​​gezonde werkomgeving te creëren waarin maatschappelijk werkers voldoende ondersteuning, training en mogelijkheden voor professionele groei hebben om burn-out te voorkomen.

Het omgaan met burn-out vereist een holistische benadering op verschillende niveaus, waaronder individuele interventies, organisatorische veranderingen en maatschappelijke bewustwording. Op individueel niveau kunnen copingstrategieën, zoals het stellen van grenzen, zelfzorg, stressmanagementtechnieken en het zoeken naar sociale steun, nuttig zijn bij het verminderen van burn-out (13). Organisatorische interventies kunnen bestaan uit het implementeren van flexibele werktijden, het bevorderen van een positieve werkcultuur, het verbeteren van communicatie en samenwerking tussen teamleden, en het aanbieden van trainingen over stressmanagement en burn-outpreventie (14). Op maatschappelijk niveau is bewustwording en het verminderen van het stigma rondom geestelijke gezondheid belangrijk, evenals het bevorderen van gezonde werkpraktijken en het implementeren van beleid dat het welzijn van werknemers ondersteunt.

Kortom, burn-out is een complex syndroom dat voornamelijk wordt veroorzaakt door langdurige blootstelling aan chronische interpersoonlijke stress op het werk. Het treft werknemers in verschillende beroepsgroepen, waaronder gezondheidswerkers, verpleegkundigen, maatschappelijk werkers en orgaandonatiecoördinatoren. Het begrijpen en aanpakken van burn-out vereist een veelzijdige benadering op individueel, organisatorisch en maatschappelijk niveau. Door het implementeren van preventieve maatregelen, het bevorderen van een gezonde werkomgeving en het vergroten van het bewustzijn over burn-out, kunnen we het welzijn van werknemers verbeteren en de impact van dit syndroom verminderen.