Het is een situatie die ik maar al te goed ken. Ik ben in de twintig en een Ph.D.-student in de neurowetenschappen. Toch word ik vaak benaderd door receptionisten, die me snoep aanbieden met een overdreven zoete, hoge stem: "O lieverd, wil je wat snoep?" Deze infantilisering is alomtegenwoordig wanneer je een zichtbare handicap hebt en nog meer wanneer je wordt gezien als 'meer gehandicapt'. Infantilisering houdt in dat individuen worden behandeld alsof ze baby's of kinderen zijn, ongeacht hun leeftijd of cognitieve vaardigheden.
Mijn handicap is zeer zichtbaar en duidelijk voor anderen. Ik heb autisme en ADHD, met beperkt spreekvermogen en veel atypische lichaamsbewegingen en sensorische gewoonten die als stimulerend gedrag worden beschouwd, waarvan velen vaak onvrijwillig zijn. Het wiegen van mijn lichaam of het zwaaien met mijn vingers zijn veelvoorkomende stimulerende bewegingen.
Desondanks ervaar ik voortdurend infantilisering. In winkels bijvoorbeeld praat de kassamedewerker op een langzame, hoge toon tegen me, alsof ik een peuter ben. Ze voegen zelfs enkele "Goede banen" toe om het compleet te maken. Natuurlijk begreep mijn handicap dat ik het typische tempo en de toonhoogte van een normaal gesprek niet kon begrijpen, vandaar de behoefte aan langzaam uitgesproken woorden. Hoge tonen zijn eerder pijnlijk voor het oor dan nuttig voor autisten zoals ik, die gevoelig zijn voor prikkels. En ik had in dat specifieke geval niets gedaan om lof te verdienen. Ik vroeg me af of het overvloedige "Goede banen" enkel medelijden met mij was omdat ik met een handicap op deze wereld leefde.
Hoewel de Americans with Disabilities Act 33 jaar geleden werd aangenomen, blijft waardigheid voor veel gehandicapte personen ongrijpbaar. Infantilisering schaadt gehandicapten doordat het hun waardigheid, intelligentie en volwassenheid ontkent, ongelijkheid in stand houdt en hun waarde vermindert. Het heeft ook een negatieve invloed op de geestelijke gezondheid en draagt bij aan frustratie, hulpeloosheid, een laag zelfbeeld, angst, depressie en isolatie. Het handhaaft het idee van onbekwaamheid, marginaliseert individuen, ondermijnt hun persoonlijke identiteit en creëert barrières voor inclusie. Het beperkt ook sociale kansen, wat leidt tot eenzaamheid en verminderde sociale vaardigheden.
Ironisch genoeg denkt de persoon aan de andere kant van de interactie dat hun actie goedbedoeld, vriendelijk of zelfs een daad van broodnodige naastenliefde is. Onder het liefdadigheidsmodel van handicap worden gehandicapte personen gezien als passieve ontvangers van liefdadigheid en medelijden, in plaats van als potentiële actieve deelnemers aan de samenleving. Zelfs onlangs, toen ik in een restaurant aan het dineren was, kwam een oudere man die aan een nabijgelegen tafel zat naar onze tafel, schoof een dollarbiljet naar me toe en zei: "Ik wil dat je dit hebt. Je bent zo'n zegen."
Op dat moment werd ik gereduceerd tot een liefdadigheidsgeval; een object van medelijden; enkele uitgedeelde dollars waren bedoeld om het geweten van die persoon te sussen en hen een goed gevoel te geven. Maar ik ben weggegaan met het gevoel dat ik minder waard ben dan de mier die vlakbij mijn voeten over de grond kruipt. Gehandicapte autisten zoals ik worden dagelijks geconfronteerd met deze micro-agressies van allerlei mensen. Deze tegenstelling tussen onze capaciteiten en hoe de samenleving ons behandelt, heeft invloed op onze geestelijke gezondheid en belemmert onze persoonlijke ontwikkeling en ons groeipotentieel.
Ik durf te dromen van een samenleving waarin we allemaal gewaardeerd worden en een waardig leven kunnen leiden. Ik durf te dromen dat ik kan leven in een samenleving die zowel de diverse uitdagingen als de diverse capaciteiten en bijdragen van elk individu accepteert en ondersteunt. Ik durf te dromen dat we samen blijvende verandering kunnen creëren waar we allemaal het gevoel hebben dat we erbij horen.
https://www.psychologytoday.com/au/blog ... led-people