Openbare poll: Solliciteren met autisme, vertellen of niet?

[Admin]

Spannend, je hebt gesolliciteerd op een baan en nu word je ook nog uitgenodigd voor een gesprek. Na de eerste blijdschap slaan ook meteen de twijfels toe. Want kan ik dat wel? En hoe moet ik een gesprek voeren? Vertel ik wel of niet dat ik autisme heb? Zijn ze bereid daar rekening mee te houden of zullen ze me juist afwijzen omdat het lastig is? Autismecoach In deze blog vertel ik wat je kunt doen met deze dilemma’s.

Help, ik heb een sollicitatiegesprek
Natuurlijk is zo’n eerste sollicitatiegesprek voor iedereen spannend. En een beetje spanning is ook wel gezond, al kan het voor mensen met autisme extra spannend zijn. Mensen met autisme hebben, vaker dan neurotypische mensen, moeite met sociale contacten. Het voeren van een gesprek kan een enorme inspanning zijn. Iemand met autisme neemt taal vaak letterlijk en kan moeite hebben met uitdrukkingen en lichaamstaal. Dit samen met de gevoeligheid voor prikkels veroorzaakt door o.a. geuren van parfum, ongewone geluiden, iemand moeten aankijken, onverwachte wendingen in het gesprek en de spanning zorgt ervoor dat zo’n sollicitatiegesprek een enorme inspanning vergt.

Een goede voorbereiding is het halve werk
Je kunt je voorbereiden op het gesprek door van tevoren rustig na te denken over het gesprek. Bedenk welke vragen er gesteld kunnen worden en wat jij daarop wilt antwoorden, vragen die je zelf wilt stellen, informatie opzoeken over het bedrijf enz.
Bedenk vooraf of je wilt vertellen dat je autisme hebt, weeg de voor- en nadelen tegen elkaar af. Het voordeel kan zijn dat er dan meer begrip ontstaat voor de dingen waar jij tegen aan loopt. Misschien wil het bedrijf ook wel meewerken aan een arbeidsklimaat waar jij goed in kunt functioneren.
Dit maakt ook de beslissing of jij bij dit bedrijf past gemakkelijker. Maar aan de andere kant zijn er helaas ook nog steeds bedrijven die dit allemaal maar lastig vinden. Oefen desnoods vooraf het gesprek met iemand bij wie je je op je gemak voelt.
Een goede voorbereiding kan zorgen voor rust en zelfvertrouwen. En onthoud dat iedereen zenuwachtig is voor zo’n gesprek en dat mag.

Goed functioneren in je nieuwe werkomgeving
Mensen met autisme hebben een andere manier van waarnemen en informatieverwerking. Hierdoor kunnen ze meer last hebben van prikkels door bijvoorbeeld geur, warmte, geluid, licht enz. Ook communiceren ze vaak anders dan neurotypische mensen, wat lastig kan zijn bij het aangaan van (werk) relaties. De spanning die dit allemaal oproept kan ervoor zorgen dat mensen met autisme eerder uitvallen. Aan de andere kant zijn mensen met autisme, wanneer ze een bij hen passende werkomgeving hebben, juist hele goede werknemers. Vaak zijn ze erg betrouwbaar, gemotiveerd, nauwkeurig, scherp op details, goed in analyseren en logisch denken. Het kan dus ook voor een werkgever erg lonend zijn te investeren in een goede werkomgeving.

Wat heb jij nodig?
Als jij weet wat je nodig hebt, of als je tijdens je werk tegen zaken aan loopt die jou veel stress opleveren, probeer hier dan met je leidinggevende of contactpersoon over in gesprek te gaan. Je kunt hierbij denken aan zaken als een prikkelarme werkplek die bij voorkeur niet aan een looppad of vlak naast een printer of kopieerapparaat ligt. Zo zijn er nog veel meer handigheden die jouw kunnen helpen, lees mijn blog Autisme op de werkvloer maar eens, daarin vind je nog veel meer tips.
Misschien kun je wel wat hulp kunt gebruiken bij het ontdekken van wat jou stressfactoren zijn en hoe je hier mee om kunt gaan. Of wil je graag weten welke gesprekstechnieken je kunt gebruiken en wat voor soorten relaties er zijn en hoe ze werken. Een goede autismecoach kan je hier mee op weg helpen.

Wietske Hoekstra
https://samen.wijzerdankzij.nl/posts/so ... el-of-niet

[MARCDC]

Ik zou het eerder niet vertellen, omdat mensen een eenzijdig beeld hebben van autisme.
Stel dat je baas of collega's gehoord hebben dat autisten altijd goudeerlijk maar een beetje naief zijn, dan kunnen ze gaan denken dat je misschien bedrijfsgeheimen gaat doorvertellen zonder het door te hebben.

Dat is persoonlijk, uiteraard, als je werkgever er voor open staat en programma's en coaching aanbiedt, en bescherming, begrip, dan kan het een aangenaam ding zijn als je werkgever je inzet 'op je sterktes'.

[EgoSum]

Ik denk ook dat er veel misverstanden zijn, en onbegrip is over autisme. Ik zit eraan te denken mijn werkgever in te lichten en dan gelijk informatie er achteraan sturen.

Ik zou het eerder niet vertellen, omdat mensen een eenzijdig beeld hebben van autisme.
Stel dat je baas of collega's gehoord hebben dat autisten altijd goudeerlijk maar een beetje naief zijn, dan kunnen ze gaan denken dat je misschien bedrijfsgeheimen gaat doorvertellen zonder het door te hebben.

Dat is persoonlijk, uiteraard, als je werkgever er voor open staat en programma's en coaching aanbiedt, en bescherming, begrip, dan kan het een aangenaam ding zijn als je werkgever je inzet 'op je sterktes'.

Ik sta erom bekend vrij discreet te zijn. Ik roddel niet, ook niet over mezelf

[Marcel]

Ik zou dit nooit tijdens een gesprek vertellen. Ik ben namelijk geen autist. Ik ben gewoon wie ik ben en heb zo mijn sterke en zwakke punten. Net als iedereen. Daar moet je het over hebben. 'Ik ben autist' klinkt als een excuus.

Als je eenmaal aangenomen bent neem ik langzamaan mensen in vertrouwen. En dan nog heb ik het liever over blinde vlekken dan over autisme.

[arjen37]

Dat ik autisme heb is wel te herleiden uit mijn internetactiviteiten op social media en wat ik doe aan vrijwilligerswerk. Een bedrijf dat daar moeite mee heeft past sowieso niet bij mij.

Zou ik het vertellen bij een sollicitatiegesprek? Nee, tenzij er echt iets gevraagd wordt. Ik zou eerder aangeven waar ik tegenaan loop en een beetje begrip voor zoek. Niet het beestje een naam geven totdat ik meer ervaring heb met de organisatie.

Mijn huidige werkgever weet het, net als diverse collega's (waarvan er meerdere minstens 1 zoon met autisme hebben).

[EgoSum]

Ik ga het wel tegen mijn direct leidinggevenden vertellen. Eentje weet het al want die heeft zelf meegedaan aan het psychologisch onderzoek.
Het verklaard een aantal eigenschappen van me, en ook waarom de functie die ik momenteel heb niet goed bij mij past. Dus ik heb vrijwel geen keuze.

Heb volgende week ook een ontwikkelgesprek, niet met een van mijn collega's. Dan vertel ik het niet.

[EgoSum]

Gisteren dus een informatief gesprek gehad over mijn ontwikkelmogelijkheden met een directeur van een instituut waar ik werk. Ik was daar naartoe gestuurd via mijn HR-adviseur. Toch loop ik dan enorm tegen mijn beperkingen aan. Ik heb een uitgebreide CV, passie voor bepaalde zaken maar kan het niet 'presenteren'. Daar werd ik dan ook min of meer op gewezen.

Zo'n hooggeplaatste neurotypisch persoon spot afwijkingen natuurlijk direct. Ik had niets over autisme verteld, maar was het beter geweest? I don't know. Heb er wel een zwart gevoel aan over gehouden.

Drie weken geleden had ik een gesprek met mijn HR-adviseur, en tegen haar had ik het wel verteld. In tegenstelling tot mijn verwachting was ze heel begripvol, nam echt alle tijd, en luisterde ook echt. Dat was wel bemoedigend. Bij de huisarts, bedrijfsarts en een bedrijfscoach vond ik dat niet, ik kon net goed mijn verhaal tegen mijn konijnen vertellen. Dus ik had al niet al te hoge verwachtingen, maar werd positief verrast.

Ik ben me nog aan het beraden over de terugkoppeling en wat de volgende stap zou kunnen zijn.

[Admin]

Benieuw hoe het verder gaat.

[Zwartekoffie]

Ik denk dat je het beter niet kan zeggen.
Zeg je sterke en zwakke punten en laat ze niet teveel afschrikken.

[EgoSum]

Nou mijn collega/direct leidinggevende, waarmee ik al 20 jaar 'samen' werk, heeft meegedaan aan het diagnostisch onderzoek. Dus die weet er al van.

Ik heb het de HR manager dus wel verteld. Misschien omdat het veel verklaard en omdat ik begrip leek te vinden.
Vreemde is nu dat ze al 2-3 weken niet meer reageert op emails. Heel merkwaardig. Vrijdag ga ik proberen te bellen om te zien of er een reden voor is, misschien is er iets gebeurd (er is geen out of office melding). Zal wel een antwoordapparaat worden. Dan via secretariaat kijken of ze gewoon bereikbaar zou moeten zijn.

In onze bedrijfsinfo staat dat je met stressproblemen o.m. naar je HR-manager kunt gaan. En als die vervolgens een medewerker negeert vind ik het wel een heel serieuze zaak. Hopelijk zie ik het verkeerd.

[MARCDC]

Ik las onlangs getuigenis van iemand die van een hulpverlener te horen kreeg: jij hebt autisme, dus je hebt geen empathie... daarom alleen al zou ik niet met een diagnose naar buiten komen...

wat wel? aangeven dat je eerder introvert bent, echt moeite hebt met feestjes en werkuitstapjes die niet direct met werk te maken hebben... liever een grote opdracht krijgt waar je een maand lang kan rustig aan doorwerken dan elke dag 20 telefoontjes afhandelen... gewoon eerlijk aangeven wat je sterke punten zijn, en een beetje 'leip' de ander dan maar laten invullen dat je dan waarschijnlijk als minder sterk punt het tegenovergestelde van je sterke punt hebt...

dus even het voorgaande hernemen... bij solliciteren zou ik al niet direct vertellen dat je feestjes en uitstapjes niet leuk vindt... of dat je liever niet teveel gestoord wordt, dat moeten ze dan maar afleiden uit het feit dat je aangeeft dat je bijvoorbeeld iemand bent die wel een praatje maakt, maar liever niet te lang, je bent op het werk om te werken... zo'n dingen hoort HR in principe graag... al gaan ze je nadien wel 'afmaken' als je nooit naar de bedrijfsfeestjes gaat...

Voor jouw situatie EgoSum, als je al 20 jaar samenwerkt, lijkt me dat wel ok, en voor die HR-persoon zal ook wel een goede uitleg zijn... best niet teveel op gaan vooruitdenken, als je vragen had gesteld en antwoord verwacht is bellen inderdaad wel de beste optie... blijf er neutraal bij.

[EgoSum]

Mijn direct leidinggevenden ga ik het wel vertellen (waaronder die het al weet). Ik werk al 20+ jaar met ze. Maar stuur wel gelijk informatie die ik relevant vind.
Ik ben nog aan het nadenken hierover. Want mijn functie past niet erg bij mij: teveel gestoord, te onvoorspelbaar, teveel contact met mensen, teveel getrek aan me, teveel kleine taakjes op heel lange todo-lijsten, teveel organisatie van niet interessante zaken, teveel agenda afspraken waar ik aan moet denken. En dan daarnaast ook opdrachten die ik moet afwerken, het werken met chemicalien. Dat is de reden dat ik stress heb/overspannen ben (en de reden dat ik naar de huisarts ben gegaan wat het balletje aan het rollen heeft gebracht). Maar ik zie niet zo snel in wat hieraan veranderd kan worden.

Die bedrijfsuitjes en borrels, ik zat daar ook aan te denken. Bedrijven nemen bij voorkeur alleen mensen aan die binnen de groep passen.

Wat die HR-persoon betreft, die heeft me gisteren gemaild. Dat was heel vaag. Ik zat met de telefoon in mijn hand om haar te bellen, en terwijl ik het telefoonnummer in de voorgaande emails opzocht kreeg ik de mail binnen. Heel erg toevallig.
Ik trok te snel mijn conclusies inderdaad, maar dat is een beetje gebaseerd op ervaringen. Overspannenheid zal ook wel een rol meespelen. Of autisme: soms bijt iets zich vast in mijn hoofd en laat niet meer los. Soms doe ik dan dingen die ik beter niet kan doen. Ik had hiervoor ook wat 'oplossingen' bedacht (officiele klacht indienen, ander persoon inschakelen etc). Ik wordt dan een soort geleid projectiel: het einddoel moet bereikt worden, maakt niet uit via welke omwegen. Wordt de ene route verstoord, dan neem ik een andere route.

[MARCDC]

geleid projectiel met self fulfilling prophecy? door dan officieel klacht in te dienen krijg je die persoon kwaad en dan denk je: zie je wel, 't was altijd al een trut, terwijl ze op vakantie was, haar out of office had vergeten, of ze had ergens naar een ander bedrijf gemaild om wat meer ondersteuning te krijgen en die hadden iemand die ziek was en niemand had haar mail beantwoord en zij was het zelf vergeten om het op te volgen...

Eerlijk gezegd, voor iemand van HR ben jij 'hun job' en jouw mail is hun item op hun todo lijstje... een beetje is leuk, teveel worden ze kregelig, maar persoonlijk is dat niet zo snel, je bent voor hun niet zo belangrijk, hun functie is geen roeping, ze moeten ook maar gewoon hun todo lijstjes afwerken.

Het lijkt me eigenlijk niet nodig om er autisme bij te betrekken, burnout is de laatste tijd 'in de mode', ze willen mensen graag waarschuwen voor de gevaren van perfectionisme en jezelf teveel identificeren met de kwaliteit van je geproduceerd werk... als jij aangeeft dat je taken je niet liggen kunnen ze daar mogelijk wel rekening mee houden en als je bijvoorbeeld kunt aangeven dat je liever een andere functie zou opnemen dan wat je nu hebt want je voelt jezelf minder gemotiveerd met de dag, is de kans groot dat ze daar wel rekening mee houden, als iemand anders aangeeft dat die liever wat meer afwisseling heeft kan dat wel eens een makkelijke swap zijn, zeker in een groter bedrijf is altijd wel wat verloop, ga niet te snel betekenis verlenen en dingen te persoonlijk nemen, meestal is dat het niet.

Ik moet normaal vrijdag naar Brussel, maar heel vaak werk ik vrijdag ook thuis, mijn collega ook en zo geraak ik daar mee weg, maar als dat donderdagavond niet in het systeem dat registreer krijg ik vrijdagmorgen een heel onpersoonlijk mailtje dat ik in overtreding ben en gelieve dit zo snel mogelijk recht te zetten en voor de toekomst niet meer te doen...
Dat voelt een beetje aan als: 'fuck, ze houden me in de gaten, big brother is daar... maar die van hr krijgt dat ook maar als een item op haar todo en stuurt dat dan door en ik moet maar gewoon in het systeem gaan en dat aanvragen en het is verholpen... niks persoonlijks, zodra de ander zijn todo kan afschrappen is het ok... doe ik dit elke week, dan kan het zelfs dat die persoon daar eens iets van zegt: zeg manneke, vul dat nu eens in, lamzakske... maar dan nog is dat omdat ik een lamzakske ben en ik die persoon telkens die klus lever die ze eigenlijk liever niet hoeft te doen.

[EgoSum]

Ik snap je Marcdc.
Ik had natuurlijk ook niet gelijk een officiele klacht ingediend. Dan moet ik wel zeker zijn van mijn zaak en dit eerst aan iemand anders in vertrouwen voorleggen. Daarom was de eerste stap bellen naar het secretariaat om te zien of ze wel gewoon aan het werk was: wat ik al zei, er kan iets prive-achtigs zijn (ziek, noodgeval..)
Maar out of office was ze niet, want we kunnen wel in andermans agenda kijken via Outlook. Je ziet dan niet de inhoud maar wel wat voor type afspraken erin staan. En ik had daarin al gekeken. Ik had precies het juiste moment gekozen om te bellen: een half uurtje tussen de afspraken. Die gebruikte zij kennelijk om te mailen
Als je niet gelijk kunt antwoorden, kun je op zijn minst even een bericht sturen dat je ermee bezig bent, of er nog niet aan toe gekomen bent. Kost je een paar seconden. Je kunt het een keer vergeten, maar na twee herinneringen? Dan weet je in ieder geval dat je op de todo lijst staat.

Je hebt helemaal gelijk dat iedere medewerker voor een HR-manager gewoon een taak is. Daar zit hem misschien ook gelijk het probleem. Dat ben je voor de huisarts en de psycholoog ook. Maar in deze functies werk je wel met mensen. Ik heb het idee dat sommige mensen in die functies dat wel eens vergeten. Zolang je je todo-lijstje kunt afvinken heb je je werk gedaan. De frase 'zolang het op papier maar geregeld is' geldt in veel gevallen waarbij het in de praktijk eigenlijk niet goed geregeld is.

Het is niet zo dat een andere collega momenteel mijn taken grootdeels kan overnemen. Daar zijn die functies van mijn collega's niet voor. Enige oplossing is iemand aannemen voor zo'n functie. Dat is al besproken maar zit er financieel niet in. Dat moet ook iemand zijn van binnen, die weet hoe alles werkt.

[Zwelbast]

Ik vertel wel over mijn autisme en als wat ze er van zouden willen weten, doe ik uit zelfbescherming zodat men rekening met je kan houden en dat ze niet achteraf kunnen zeggen, ja lekker had het laten weten dan hadden we je kunnen helpen.
Dit heeft ook nadelen werd regelmatig niet aangenomen, momenteel werk ik als wsw er.
Hiervoor heb ik in 13 jaar werkervaring 12 verschillende werkgevers gehad, kon vaak het tempo niet bijhouden en je baas zou ook een vergoeding kunnen krijgen omdat ze iemand in dienst hebben met een afstand tot de arbeidsmarkt.
Nou wel ik niet zeggen dat ik beperkt ben maar in de neurotypische maatschappij waarin ik leef loop ik helaas wel eens ergens op vast, maar daar hebben "gewone" mensen ook wel last van denk alleen dat wij dat eerder merken.

Groetjes Tim

[Obverse]

Ik had gehoopt dat er tegenwoordig wel meer kennis en begrip zou zijn maar in de praktijk valt het me nog een beetje tegen als het er op aankomt.

Ik heb al een paar jaar administratief werk en ben sinds een half jaar pas officieel gediagnosticeerd. De bedrijfsarts heeft m’n werkgever aangeraden wat aanpassingen te doen tegen de overprikkeling. Dat lijkt mij totaal logisch en redelijk zelfs voor neurotypische mensen die ook niet goed kunnen werken in een drukke kantoortuin.

In plaats van het begrip en wat kleine aanpassingen waar ik op had gehoopt zeggen ze dat ik beter ander werk zoek en willen ze me afdanken. Ook als ik intern reageer op vacatures zeggen ze doodleuk “dit is niks voor iemand met autisme”.

Dus in dat opzicht is het delen van m’n diagnose een beetje negatief uitgepakt al zou je je kunnen afvragen of je voor zo’n werkgever wilt blijven werken. Teleurstellend vind ik het.

En dan wel regenboogvlaggen uithangen voor inclusie maar als het er in de praktijk op aan komt stelt dat niets voor.

[Alba]

Ja, het valt mij ook wat tegen. Ik werk al zo'n 30 jaar bij het Rijk, maar nu ik na al die jaren toch een beetje tegen de grenzen van mijn autisme aanloop, is er verrassend weinig support. Als je niet pontificaal met een gigantische rugzak en twaalf begeleiders die daar allemaal grote dikdoenerige interviews over geven ("zonder ons zouden 'dit soort mensen' niet aan de bak komen") bent binnengehaald, tel je niet mee.

Inclusiviteit is puur quota vullen. En hoewel die regenboogvlag ook in een ander opzicht op mij van toepassing is, kunnen ze die wat mij betreft inmiddels in hun reet steken.

[Obverse]

Ja, het valt mij ook wat tegen. Ik werk al zo'n 30 jaar bij het Rijk, maar nu ik na al die jaren toch een beetje tegen de grenzen van mijn autisme aanloop, is er verrassend weinig support. (…)

Inclusiviteit is puur quota vullen. En hoewel die regenboogvlag ook in een ander opzicht op mij van toepassing is, kunnen ze die wat mij betreft inmiddels in hun reet steken.

Het Belgische rijk hier Hoe herkenbaar.
En inderdaad, dan vind ik het echt hypocriet dat ze zich zo opstellen.

We zullen ons maar vasthouden aan de hoop dat de meeste mensen deugen en dat nieuwe generaties over het algemeen wat toleranter zijn.

[arjen37]

Omdat ik wat uitgekeken raak op mijn huidige werk is mijn coach aan het polsen of ik interesse heb om bij haar vorige werkgever te gaan werken. Ze heeft daar wat ingangen, zowel uit het verleden, als in haar huidige baan als autismecoach. Ze schijnen er een neurodiverse "afdeling" te hebben en investeren in kennis over autisme e.a. bij managers.
Pluspunt voor mij: ze werken daar met Java, waar ik mij verder in wil verdiepen.
Minpunt in mijn hoofd: ik heb nog weinig kennis van Java.

Dus ik worstel heel erg met mezelf over wat te doen.

[Alba]

Ja, het valt mij ook wat tegen. Ik werk al zo'n 30 jaar bij het Rijk, maar nu ik na al die jaren toch een beetje tegen de grenzen van mijn autisme aanloop, is er verrassend weinig support. (…)

Inclusiviteit is puur quota vullen. En hoewel die regenboogvlag ook in een ander opzicht op mij van toepassing is, kunnen ze die wat mij betreft inmiddels in hun reet steken.

Het Belgische rijk hier Hoe herkenbaar.
En inderdaad, dan vind ik het echt hypocriet dat ze zich zo opstellen.

We zullen ons maar vasthouden aan de hoop dat de meeste mensen deugen en dat nieuwe generaties over het algemeen wat toleranter zijn.

Aan die hoop houden we ons dan maar vast, collega van over de grens!