‘Is een autist echt asociaal?’

[Admin]

Het posttraumatische effect van ongediagnosticeerd autisme als kind hoeft mijn kijk op het heden niet te veel te verkleuren’, schrijft Steven De Blieck. ‘En trouwens, misschien kunnen we onze kinderlijke neuroses wel allemaal wat meer loslaten, “tist” of niet?’

Nu ik vorige zondag in Taboe met Philippe Geubels op Eén te zien was, en nu er een zeldzaam moment van maatschappelijke hyperfocus is op ‘ASS’ (nee niet dát), beter bekend als ‘Autisme Spectrum Stoornis’, had ik graag het één en ander recht gezet rond dit verwarrende onderwerp.

Het is altijd zeer belonend voor mij wanneer, nadat ik mij op mijn kwetsbaarst opgesteld heb, en mijn autistische geaardheid prijsgegeven heb, ik een reactie van ongeloof krijg, meestal in de vorm van ‘dat kan toch niet, jij bent toch niet asociaal?’. Alhoewel deze ignorantie wel goedbedoeld zal zijn, doet het mij toch een beetje pijn dat ik na het laten vallen van het desbetreffende label door een bril van asocialiteit word bekeken.

Nu, ik kan best asociaal gedrag vertonen. Ik laat meestal maar de deur open voor mensen als ze maximum een halve meter achter mij lopen. Niet zo’n gulle marge, heb ik begrepen. Ik doe ook niet aan ‘de groetjes doen’. Ik vind dat mensen zelf maar hun sociale relaties moeten managen. Sorry, maar ik kan echt niet bijhouden wie ik aan wie welke groeten op welk tijdstip moet bezorgen. En ‘lieve groetjes’, hoe bezorg je die?

U hoort het al, ik denk best na over sociale situaties. Veel, heel veel. Dus het moet mij ergens toch interesseren? Misschien zelfs ietwat te veel? Maar waar komt dat toch vandaan, die buitengewone interesse in sociale conventies, in lichaamstaal al-dan-niet goed begrijpen, en de overanalyse na de feiten of ik weer iemand beledigd zou hebben?

Is een autist echt asociaal?
Je zou kunnen stellen dat mijn brein met meerdere tussenstapjes werkt. Mijn brein gaat van A, B, C, D… tot Z, en niet rechtstreeks van A tot Z. Net zoals die vervelende boemeltreinen van de NMBS. En ja, bij mij treedt ook vaak vertraging op.

Neem nu een kerstfeestje met een 10-tal man (geen idee of dit nog wel mag, laat staan verstandig is, maar soit). Daar moet ik in een mum van tijd complexe mentale algoritmes doen lopen over intonatie, lichaamstaal en welke geluidsgolven uit wiens mond komen. Tot daar nog aan toe, maar dan moet ik nog eens bijhouden of ze mij toch wel een toffe vinden, en wie stiekem met wie geslapen heeft. Bij dergelijke sociale topsportactiviteiten haal ik met mijn gebrek aan cognitieve automatisatie toch geen voordeel.

Best vermoeiend, he? En waar haal ik die mentale algoritmes allemaal? Wel, ik kan u met enige fierheid zeggen dat ik die helemaal op mezelf opgebouwd heb, door als kind continu alles kapot te analyseren tot ik er helemaal zot van werd.

Het kan best traumatisch zijn voor een kind om zich ‘anders’ te voelen, om ettelijke gigajoules energie meer in sociale interacties te stoppen dan de vriendjes (of zijn het kennissen?), en toch telkens van een kale mentale reis terug te komen. Om dan uiteindelijk te horen te krijgen dat je ‘asociaal’ bent en je misschien toch wel wat meer je best moet doen (dit gebrek aan pedagogisch inzicht is mij zelfs tot aan de UGent overkomen).

Flatten the curve
Nu zou ik u durven vragen, ben ik echt asociaal? Is mijn continue analyse net geen bewijs van het tegendeel? En doet u zelf dergelijke moeite om uw gesprekspartner een menswaardig gevoel te geven?

Ik heb niet het geluk gekend van een vroege diagnose te hebben gehad. Deze negatieve ervaringen als kind zijn blijven accumuleren in een exponentiële curve. Op een bepaald moment had ik ook graag een ‘flatten the curve‘-moment gehad. Helaas.

Ik had graag iemand gehad die mijn hersenwerking diep snapte, en er samen met mij aan de slag ging. Dit betekent geen dogmatische auti-coach die mij helpt de illusie van een voorspelbaar leven plannen, in extremis tot wat ik 8 april 2033 op mijn tweede ochtendboterham ga eten. Want, mocht u dit nog niet weten, door mijn boemeltreinbrein voelen veel zaken vaak ’te nieuw’ aan, omdat ik ze niet automatisch kan linken aan het gekende.

Nee, ik had graag iemand gehad die zei dat het oké was. Dat het oké is om soms wat meer tijd te nemen in sociale situaties. Dat het oké is om mijn toekomst niet perfect voorspeld te hebben. En dat we niet meer in tijden leven waar dit impliceert dat een sabeltandtijger mij dan toch wel zal opeten. Als je jezelf kapot analyseert, wie ben je dan nog ten dienste?

Het posttraumatische effect van ongediagnosticeerd autisme als kind hoeft mijn kijk op het heden niet te veel te verkleuren. En trouwens, misschien kunnen we onze kinderlijke neuroses wel allemaal wat meer loslaten, ’tist’ of niet, en anderen wat meer tijd gunnen?

En, misschien is dit lichte egomanie, maar ik had graag gehad dat iemand mij gezegd had dat ik een coole, ‘straight-from-scifi‘ hersenwerking heb. Hoe zot het niet is dat mijn atypische hersenen mij in staat stellen algoritmes te maken om vieze piemels te herkennen in onschuldige datingapps, dat ik uren aan een stuk bezig kan zijn om een schilderij toch wel perfect recht te hangen, om het vervolgens in alle volatiliteit toch liever in de keuken te zien. En dat ik toch wel degelijk een pak minder denkfouten maak dan de cool kids op de speelplaats.

Dus nee, ik vind mezelf niet asociaal. Integendeel, ik mag zelfs wat minder mijn best doen.

(PS: bij twijfel, voorkom een lawine aan miserie, en laat uw kind alstublieft testen. En nee, niet op covid)

https://www.knack.be/nieuws/is-een-auti ... -asociaal/

[Snagglepuss]

Ik vind mezelf wel asociaal want ik vergeet handen te schudden, afscheid te nemen, kijk de ander niet aan, onthoud namen en gezichten niet of slecht. Zo kan ik nog even doorgaan. De intentie is niet verkeerd, maar het gedrag wordt meestal niet als zodanig ingeschat.

[EgoSum]

Herkenbaar. Ik wordt ook altijd zo moe van die robot-reacties. Als bijvoorbeeld een collega jarig is: een trein aan allemaal dezelfde felicitaties in de Whatsapp groep, of iedereen die zijn naam op een kaartje schrijft. Het is gewoon automatisch in mijn ogen, zonder spirit. In Whatsapp doe ik er meestal niet aan mee, de kaartjes worden heel drammerig onder mijn neus gestoken, dus heb vaak geen keuze.
Is dat asociaal? Misschien wel.

[madberry]

Ik moest tijdens de COVID verplicht stoppen met handen schudden na 46 jaar me zelf ongemakkelijk voelen en nu weiger ik elke had die ze uitsteken nog steeds. Ik wens niet te worden aangeraakt door vreemden dat recht is voorbehouden voor de mensen waar ik echt om geef. Als mensen dat asociaal vinden hebben ze pech hun probleem niet de mijne.

Ik wordt al jaren kortaf genoemd omdat ik geen interesse heb in gesprekjes over wat de kids nou weer hebben gedaan. Of niet wil praten over het weer. Ja als het regent is het niet leuk en als het zonnig is te warm nou en. Steeds weer dezelfde nonsense gesprekjes.

[EgoSum]

Ik moest tijdens de COVID verplicht stoppen met handen schudden na 46 jaar me zelf ongemakkelijk voelen en nu weiger ik elke had die ze uitsteken nog steeds. Ik wens niet te worden aangeraakt door vreemden dat recht is voorbehouden voor de mensen waar ik echt om geef. Als mensen dat asociaal vinden hebben ze pech hun probleem niet de mijne.

Ik wordt al jaren kortaf genoemd omdat ik geen interesse heb in gesprekjes over wat de kids nou weer hebben gedaan. Of niet wil praten over het weer. Ja als het regent is het niet leuk en als het zonnig is te warm nou en. Steeds weer dezelfde nonsense gesprekjes.

Same here! Ik vind het eigenlijk verbazingwekkend hoe snel mensen elkaar weer stonden af te lebberen net na de opheffing van de maatregelen. Van mij mochten die Covid maatregelen nog wel even duren.
Ook verbazingwekkend eigenlijk hoeveel moeite iedereen had met die maatregelen, of de avondklok. Dat deed mij realiseren dat ik toch de wereld echt anders ervaar.
Ik ben er zelfs achter gekomen dat ik aanraken en knuffelen helemaal niet prettig vind, ook niet door een partner. De enige wezens die ik graag aanraak zijn mijn konijnen. En die zijn vaak ook niet 'in the mood'

[EgoSum]

Ik vind 'sociale' gebeurtenissen op het werk zoals borrels of een dagje uit verschrikkelijk. Ze verstoren mijn ritme en het verplicht praten met mensen vind ik nutteloos, vaak gaat het nergens over en moet je onderwerpen zoeken om over te hebben (en als er dan ergens over gesproken wordt boeit het me niet). Of het overmatige alcohol gebruik waardoor luid gepraat en gelachen wordt. Het ligt niet aan hen, toffe mensen, doe lekker je ding, maar val mij er niet mee lastig.
Een dagje uit waarbij ik de hele dag moet optrekken met mensen en dingen doen die ik eigenlijk niet wil maakt me ook chagerijnig. Heb me al een paar keer ziek gemeld.

[madberry]

Verplicht naar teambuilding nog zoiets vervelends.

[Fotovaag]

Verplicht naar teambuilding nog zoiets vervelends.

Het zorgt soms wel voor eensgezindheid (dat het een vervelend iets is) binnen het team zo'n vervelende activiteit

[madberry]

Het zorgt soms wel voor eensgezindheid (dat het een vervelend iets is) binnen het team zo'n vervelende activiteit

Dat is dan ook wel weer waar.

[EgoSum]

Ik denk dat als je het iedereen die verplicht meedoet anoniem zou vragen, een groot deel er geen zin in blijkt te hebben. Ze durven het alleen niet hardop te zeggen.
Het is vaak een klein groepje die-hard extraverten die overwicht hebben en dit leuk vinden, en de rest schikt zich maar.
Ze vragen zich niet af of hetgeen zij leuk vinden ook voor anderen geldt.

Volgende maand ben ik weer aan de beurt, zie er nu al tegenop. Bij ons mag je ook niet weten wat we die dag gaan doen . Echt fijn voor iemand zoals ik. Meestal slaap ik bijna niet de nacht ervoor.

[arjen37]

Aanraking? Geen zin in. Maar toch heb ik vandaag al twee nieuwe collega's de hand geschud en naar hun plichtmatige praatje geluisterd. Ik wil wel, maar het lukt niet goed dat ook interessant te vinden.

Gisteravond (zoals wel vaker) een rondje gelopen met iemand die toevallig een oud-collega is. Zij praat tijdens het lopen, ik luister. En zo vermaken wij ons prima. Met haar heb ik meer qua band, dan gaat het sociaal doen wat gemakkelijker. Gelukkig komt er geen aanraking bij kijken.

Verjaardagen staan in mijn agenda. Ook die van mijn voormalige schoonfamilie. Niet dat ik er iets mee doe, maar dat was vooral om te weten wanneer de kinderen iets anders hadden. Andere verjaardagen vind ik wel belangrijk, maar dat is omdat ik wel een band ervaar met die paar mensen. Verder boeit het mij ook niet.

Meestal als ik ergens loop dan zit ik in mijn hoofd en heb ik helemaal niet door dat er anderen vlakbij zijn. Ik zie obstakels waar ik niet tegenaan moet lopen, verder niet eigenlijk. Dus ik heb al heel vaak het verwijt gekregen "ik zwaaide naar je, maar je reageerde niet". Klopt, ik zag je niet want ik was ergens anders met mijn gedachten.

[Sannastrid]

Ik houd wel van sociaal zijn. Ik maak graag nieuwe vrienden, ga graag weg naar feestjes.
Het probleem is vriendschappen onderhouden.
Dat vind ik moeilijk.

-Sanne

[EgoSum]

Ik houd wel van sociaal zijn. Ik maak graag nieuwe vrienden, ga graag weg naar feestjes.

Zo zie je maar dat autisme een spectrum is. Jij zit op de tegenovergestelde helft vh spectrum dan ik

Het zal mij niet verbazen als de diagnose autisme in de toekomst nog eens opgesplitst gaat worden. Net als ADHD en ADD.

[arjen37]

Ik lees dit nog eens door en constateer weer het "Double Empathy Problem". Veel NT'ers vinden socializing erg leuk en belangrijk en veel autisten juist weer niet. Uitzonderingen daargelaten.

Als ik in contact ben met andere autisten dan kan ik prima een verhaal gaande houden. Meestal gaat het dan ook ergens over of zijn er mensen die mijn gevoel voor humor snappen.

Ervaren jullie dat ook zo of zijn andere autisten net zo erg in jullie beleving als het gaat om koetjes en kalfjes gesprekken?

[Izegrim]

Ik lees dit nog eens door en constateer weer het "Double Empathy Problem". Veel NT'ers vinden socializing erg leuk en belangrijk en veel autisten juist weer niet. Uitzonderingen daargelaten.

Ik kende de term Double Empathy Problem niet en na het lezen van het stuk op wikipedia herken ik me er niet in. Ik zie het voor me dat twee mensen proberen op een bepaald niveau contact te leggen, maar dat lukt niet. Daar is niks autistisch aan. Kan heel goed zijn dat die mensen gewoon niks met elkaar gemeen hebben en dat hun ervaringen en belevingen geen match hebben. Dat er dan ook geen empatische match is, lijkt me dan een logisch gevolg daarvan. Maar dat hoeft geen probleem te zijn.

Als de focus puur gericht is op empathie, kan ik me voorstellen dat het wel een probleem oplevert. Maar waarom zou je b.v. niet eens door kunnen vragen? Wat je op z'n minst met elkaar gemeen hebt, is dat je op dat moment op dezelfde plek bent. Wat brengt jullie bij elkaar? En weet je, als er geen match is, mag je dat ook opmerken. Vroeger kon ik zoiets mindful benaderen door de situatie te beschrijven: dat we elkaar niks te zeggen hebben. En dat is eigenlijk ook weer een paradox, omdat je dat juist weer met elkaar gemeen hebt.

En wat je zegt: een verhaal gaande kunnen houden en gevoel voor humor ... dat helpt.

Maar ondanks dat alles, kan ik net zo goed een !@#$%^hekel aan die gesprekken hebben. Geen zin hebben, moe zijn, te zeer geprikkeld ... en dat is ook allemaal OK.

[EgoSum]

Ik lees dit nog eens door en constateer weer het "Double Empathy Problem". Veel NT'ers vinden socializing erg leuk en belangrijk en veel autisten juist weer niet. Uitzonderingen daargelaten.

Als ik in contact ben met andere autisten dan kan ik prima een verhaal gaande houden. Meestal gaat het dan ook ergens over of zijn er mensen die mijn gevoel voor humor snappen.

Ervaren jullie dat ook zo of zijn andere autisten net zo erg in jullie beleving als het gaat om koetjes en kalfjes gesprekken?

Interessante link.
Ik ken niet zoveel 'bevestigde' autisten. Dus daar kan ik geen antwoord op geven.

[Fotovaag]

*knip*
Het probleem is vriendschappen onderhouden.
Dat vind ik moeilijk.

-Sanne

Ik lees dit nog eens door en constateer weer het "Double Empathy Problem". Veel NT'ers vinden socializing erg leuk en belangrijk en veel autisten juist weer niet. Uitzonderingen daargelaten.

Als ik in contact ben met andere autisten dan kan ik prima een verhaal gaande houden. Meestal gaat het dan ook ergens over of zijn er mensen die mijn gevoel voor humor snappen.

Ervaren jullie dat ook zo of zijn andere autisten net zo erg in jullie beleving als het gaat om koetjes en kalfjes gesprekken?

Even 2 posts samenpakken
Als het echt ergens over gaat en er ruimte is voor bedenkingen kan ik redelijk meepraten en 1 op 1 lukt het ook nog wel aardig echter zodra het langdurig 'koetjes en kalfjes' wordt haak ik af .... zeg maar een beperking aan wat ik kan hebben aan dat wat me geen reet interesseert

Ik vermoed dat daarin ook het onderhouden van vriendschappen knelt voor ASS' ers.... de combinatie van verplicht regelmatig (vaak) contact en dat dan ook regelmatig nog eens over dingen waar je niks mee hebt.

[Druppie]

Het begrip asociaal wordt in dit topic te letterlijk genomen, zo is mijn indruk. Met asociaal gedrag wordt in het algemeen onprettig sociaal gedrag bedoeld, vaak een stukje de agressieve kant op, of de belangen van anderen negerend, dat bewust vertoond wordt.
Een medeweggebruiker afsnijden, voordringen, een dienstverlener uitschelden, geen excuus maken als je iemand ongemak bezorgd, rotzooi op straat gooien. Dat soort gedrag. Vertoon je dit soort gedrag onbewust, dan heet dat vaak "onhandig". Dit begrip heeft dus niets met autisme te maken.
Niet een kluizenaar heet asociaal te zijn, maar een "klootzak".

[Izegrim]

Het begrip asociaal wordt in dit topic te letterlijk genomen, zo is mijn indruk. Met asociaal gedrag wordt in het algemeen onprettig sociaal gedrag bedoeld, vaak een stukje de agressieve kant op, of de belangen van anderen negerend, dat bewust vertoond wordt.
Een medeweggebruiker afsnijden, voordringen, een dienstverlener uitschelden, geen excuus maken als je iemand ongemak bezorgd, rotzooi op straat gooien. Dat soort gedrag. Vertoon je dit soort gedrag onbewust, dan heet dat vaak "onhandig". Dit begrip heeft dus niets met autisme te maken.
Niet een kluizenaar heet asociaal te zijn, maar een "klootzak".

Zou egocentrisch dan een betere term zijn? Niet vanuit de negatieve connotaties, maar omdat autisme zich meer op het eigene richt? Wellicht omdat men juist zo moeilijk contact naar buiten kan maken?