Jongeren van nu groeien op in een wereld waar hun overgrootouders nauwelijks van konden dromen. Onderwijs voor iedereen, een eigen kamer voor ieder kind, sportclubs en muzieklessen en speciale bijspijkerprogramma’s voor dyslexie, ADHD, noem maar op. En ook nog volle supermarkten, snackbars die altijd open zijn, iedereen een auto, vakanties in het buitenland.
En toch klinken er zorgelijke en kritische geluiden. Jongeren zijn niet weerbaar genoeg, ze kunnen niet tegen tegenslag, of ze gaan zich helemaal te buiten aan drank, drugs en andere uitspattingen.
Dat lijkt wel over twee werelden te gaan. Zeker is het zo dat sommige kinderen veel meer kansen hebben dan andere, en niet alle kinderen in welvaart leven, maar dat is niet waar dit over gaat. Dit gaat over een maatschappelijk klimaat waarin succes en geluk de hoogste levensdoelen zijn, en de lat daarbij erg hoog ligt. De aanloop daartoe ging langzamerhand, via het idee van de gelijke kansen voor iedereen en de maakbare samenleving, naast het uitgangspunt dat je uit het leven moet halen wat erin zit.
Talenten moet ontwikkelen en geen mogelijkheden moet laten liggen. Ja zeggen, in plaats van iets uitdagends gewoon maar aan je voorbij laten gaan. Dat klimaat is alom aanwezig. Zie je daar maar eens aan te onttrekken. Ouders, leerkrachten, kinderen en jongeren, ze zitten er middenin. De burn-outs onder jongeren, de moedeloosheid, de somberte die tijdens de coronacrisis en de lockdowns aan de oppervlakte kwamen drijven, dat alles was aanwezig, maar is nu pas beter zichtbaar geworden.
De keiharde realiteit
De keiharde realiteit is dat sommige dingen, zoals weerbaarheid, doorzettingsvermogen, grenzen bepalen en zelfkennis, niet in een bijspijkercursus te leren zijn. Begeleiding kan inzicht geven of een aanzet, maar om echt opgewassen te zijn tegen het leven zoals zich dat nu voordoet, helpen vooral pijnlijke levenservaringen die zich met enig risico en ongepland in de praktijk voordoen.
Het tragische van opvoeden is dat opvoeders doorgaans een generatie achter lopen. Je geeft je kinderen mee wat je zelf als kind gemist hebt. Dat hebben vorige generaties gedaan, en dat doet de huidige generatie ouders ook. Maar in plaats van meer aandacht, begeleiding en ondersteuning, hebben jongeren van nu juist iets nodig dat je functionele verwaarlozing zou kunnen noemen.
Een bejegening die uitgaat van vertrouwen in de zelfredzaamheid en het lerend vermogen van kinderen en jongeren. Littekens, pijn, kwetsuren, niet fijn, maar je steekt er wat van op. En waarom moet die lat zo hoog? Het kan een bevrijding zijn om ongelukkig te mogen zijn, of tevreden met een simpele baan. Natuurlijk zal het altijd nodig zijn om soms bij te springen en steun te bieden. Maar ze gewoon maar laten ervaren wat er gebeurt als je op een klimrek klimt, of aan een studie of baan begint die totaal niet past, daar kan geen cursus tegenop.
https://www.trouw.nl/opinie/weerbaarhei ... ~b68bb919/
-
-
Peiling
-
Weerbaarheid leren kinderen niet in een cursus
Re: Weerbaarheid leren kinderen niet in een cursus
Vraag je wel toestemming om deze artikelen integraal over te nemen? Volgens mij moet dat.