Achttien uur op je benen voor een fotoshoot, de hele wereld over om een band te filmen: Roald Jansen draait zijn hand er niet voor om. Al trapt hij steeds vaker de rem in. Nergens is hij liever dan thuis, in ’s-Heer Arendskerke.
Een interview met Roald Jansen (35) is niet een-twee-drie geregeld. Allereerst was daar de Zeeuw in hem: het gebrek aan behoefte om in de schijnwerpers te staan. Daarna kwam de Set Vexy-baas boven: hij moest nog even anderhalve maand touren met Within Temptation. Vervolgens: de verbouwing.
En verbouwd wordt er, in de voormalige dokterswoning in ’s-Heer Arendskerke. Voor de deur liggen cementzakken, binnen wisselen zwarte stalen deuren oude houten exemplaren af en vier vrolijke stuiterballen in een scala aan onesies rennen over de kale betonnen vloer. Met kittens, met een iPad die met duct tape intact wordt gehouden. Roald zegt ‘sorry’ voor de grote Star Wars Lego looptank, die nu even midden op tafel staat.
Kun je goed tegen chaos?
,,Best wel. Ik heb mega adhd, ik vlieg alle kanten op. Maar in mijn hoofd is alles geordend.”
Ben je een officiële adhd’er?
,,Het is nooit gediagnosticeerd of zo. Negen jaar geleden is mijn vader overleden door zelfdoding en drie maanden later werd onze oudste zoon geboren. Toen ben ik maar eens met een psycholoog gaan praten hoe ik dit allemaal moest verwerken. Zij zei al snel: misschien heb je wel adhd. Meteen vielen er allemaal dingen op hun plek. Hoe ik 80 uur per week kon werken, waarom ik na een fotoshoot van 18 uur nog steeds op mijn benen stond. Ik heb geen diagnose nodig, en al helemaal geen pillen. Ik zie het als mijn superkracht.”
Was je als kind ook al druk?
,,Als leerling was ik een ramp. Altijd met de hakken over de sloot. In onze klas hing een papier met alle tafels. Wie de rijtjes als eerste uit zijn hoofd kende, kreeg een sticker. Ik kreeg nooit een sticker. En ik kan ze nog steeds niet, die tafels. Ik heb het nut er nooit van ingezien.”
,,Ik ging naar het gymnasium. Daar koos ik een vakkenpakket dat werd weggezet als een pretpakket. Beláchelijk. Uiteindelijk ben ik op de havo gekomen. Daar heb ik het met vijfeneenhalfjes prima gered. Bij de diploma-uitreiking zei de directeur: ‘Je hebt het toch nog gehaald’. Terwijl ik de beste was in tekenen, ik speelde in een band, op schoolavonden deed ik cabaret waar mensen me nú nog over aanspreken. Maar ja, geen tien voor wiskunde. Dan stel je dus niks voor. Dat háátte ik.”
Na de middelbare school ging Roald Communication & Multimedia Design studeren in Breda. Leren deed hij niet, liever was hij bezig met zijn band. Hij bouwde websites, digitaliseerde striptekeningen en maakte stompzinnige filmpjes, waarvan zijn toenmalige vriendin zei: ‘Dat is echt set vexy!’ dat bij Roald een lampje deed branden: Set Vexy, zó zou hij zijn bedrijf gaan noemen.
En aldus geschiedde.
,,In het begin probeerde ik maar wat. Ging ik ’s avonds laat met mijn moeder naar het Sloegebied om foto’s te maken. Sluiter open en maar zien wat ervan komt. ’s Nachts is er zoveel contrast. Daar hou ik van. En ik hou van zwart. Het was heerlijk, lekker klooien in mijn eentje.”
Hoe ben je in het artiestenwereldje verzeild geraakt?
,,Ik heb heel lang onbekende bands gefotografeerd, tot ik een digitale spiegelreflexcamera in mijn handen kreeg. Daar kon je ook mee filmen. Cinematografisch bijna, met mooie scherptediepte. Op een zeker moment maakten we een video in de Machinefabriek in Vlissingen. Werkelijk alles ging mis: de generator ontplofte, we moesten bijschijnen met autolampen waardoor de accu de volgende dag leeg was en toen begon het nog te sneeuwen ook. Maar juist door die totale chaos werd de video súpervet. Dat heeft voor ons deuren geopend.”
Ons. Inmiddels deed je het niet meer alleen.
,,Sinds Debbie en ik samen zijn, werken we ook samen. Ik doe niks zonder haar. Zij is mijn rots, mijn alles.”
Een jaar na de ontplofte generator zaten jullie bij Bløf.
,,We kenden de judoleraar van de dochter van Peter Slager. Die tipte ons. Een paar weken later zaten we in de Zeeuwse Stromen, in een zaal met zo’n grote U-tafel met tien man eraan. Dit was onze kans. We hebben toen een video gemaakt bij het liedje Open je ogen. Echt álles gegeven wat we hadden. Geld, energie, figuranten uit onze hele familie- en vriendenkring. We kregen te horen dat het de beste videoproductie was die ze ooit hadden gezien.”
Gingen er toen nog meer deuren voor je open?
,,Bløf was mooi, maar het platenlabel was nog mooier. Want na Bløf kwamen meer grote namen. De Common Linnets, Tiësto, Take That en Mika, met een enorme wereldbol van Swarovski-kristal. Bløf in Ziggo Dome, Vrienden van Amstel. Het waren onze vetste jaren en tegelijkertijd de kutste. Drie maanden voor de geboorte van onze oudste zoon overleed mijn vader.”
Je vader overleed door zelfdoding, zei je.
,,Hij had tinnitus. Opgelopen als bijwerking van antibiotica. Zes, zeven jaar heeft hij rondgelopen met een gekmakende piep in zijn oor. Hij kon er redelijk mee omgaan, totdat hij voor zijn werk elke dag met de trein naar Rotterdam moest. Al die prikkels kon hij er niet bij hebben. Hij raakte zwaar overspannen. Elk geluidje deed pijn. Hij sliep niet meer. Het was ondraaglijk geworden. Op een ochtend is hij de moed verloren.”
Wat voor man was je vader?
,,Een lieve man. Een pater familias. Ik noemde hem altijd Vadertje Tijd. Hij had een map met papieren klaargelegd voor mijn moeder, zijn auto netjes geparkeerd bij de garage waar hij altijd kwam. Wij zagen het niet aankomen, maar hij had er goed over nagedacht. Zelfs een afscheidsbrief achtergelaten. Hij trok het gewoon niet meer.”
Hoe ben jij daarmee omgegaan?
,,Eerlijk gezegd: ik weet het niet meer. Ik werd geleefd. Ik ben heel boos geweest. Niet op mijn vader, maar op de wereld. Ik voelde het in mijn hele lijf. Niet lang erna werd ik voor het eerst vader. Het mooiste moment van mijn leven. Je weet gewoon niet wat je overkomt.”
Drie jaar later werd je tweede zoon ziek.
,,Liam was nog geen jaar toen hij gele vlekjes kreeg. Debbie sloeg gelijk alarm. Diezelfde week zaten we in het Sophia Kinderziekenhuis. Liams lever bleek geen cholesterol te recyclen. De arts zei: je kunt elke twee weken dialyseren of we moeten zijn lever transplanteren. Toen hadden we het even niet meer.”
Was hij doodziek zonder dat jullie het door hadden?
,,Als Debbie niet zo alert was geweest, had hij misschien nog anderhalf jaar geleefd. Maar na vier maanden wachtlijst kregen we een telefoontje: ze hadden een lever, van een anonieme donor.”
En intussen ging Set Vexy door.
,,Al die maanden. Kwamen we ’s avonds thuis van het ziekenhuis, ging ik nog tot diep in de nacht zitten editen. Krankzinnig. In een paar jaar tijd was er zoveel gebeurd en ik ging maar door. Ik kon moeilijk wakker blijven achter het stuur, ik raakte uit mijn doen. Ik was gewoon óp.”
Had je een burn-out?
,,Dat denk ik. Maar ik ben niet thuis gaan zitten. Ik heb mezelf aangepakt, met grote support van Debbie. Ik ben gaan sporten, heb suiker afgezworen, voortaan op tijd naar bed. En ik heb afgerekend met mijn nachtmerries.”
Hoe ben je van die nachtmerries afgekomen?
,,Vorig jaar was ik bij een stemcoach, toen ik voorafgaand aan een livestream met koningin Máxima mijn stem kwijtraakte. Zij bleek ook cranio-sacraal therapeut en ze haalde zoveel stress weg dat ik met haar ben doorgegaan. Na vijf sessies kwamen we bij mijn vader. Toen is enorm veel rouw losgekomen. Echt een waterval aan tranen.”
Was het voor eerst dat je huilde?
,,Tot die tijd lukte het me niet. Maar ik voel me nu veel beter, niet meer zo opgefokt als vroeger. Toen we laatst naar Brussel moesten voor een shoot met André Hazes en ik aan mijn vader dacht omdat hij altijd in Brussel heeft gewerkt, kreeg ik een brok in mijn keel. Ik ben blij dat ik dat nu kan voelen.”
Dat klinkt alsof je bent veranderd.
,,Ben ik ook. Het gaat goed met Set Vexy, maar ik hoef niet meer per se de wereld rond. We doen nu veel corporate, met bedrijven als Heineken of Defensie. Dat is minstens zo leuk als dat hele circus rond die artiesten. Dat zijn uiteindelijk ook maar gewone mensen.
Waarom ben je eigenlijk in Zeeland blijven wonen?
,,Omdat ik niet weg hoefde. En omdat we onze jongens hier willen zien opgroeien. Na een hectische week is het zo fijn thuiskomen in die kneuterigheid. ’s-Heer Arendskerke is zo’n fijn dorp. Kinderen die altijd bij een vriendje mogen spelen. Dat is zo waardevol. We zitten in het bestuur van de huttenbouwweek, we hebben laatst de Oranjevereniging gefotografeerd voor het dorpskrantje. En dan doen we net zo hard ons best als wanneer Max Verstappen voor onze lens staat. Voor ons is iedereen gelijk.”
Roald Jansen is op 23 februari 1988 geboren in Terneuzen, maar hij groeide op in Goes.
Na hbo Communication & Multimedia Design is hij verdergegaan met zijn video- en fotografiebureau Set Vexy, dat naam maakte in de artiestenwereld.
Roald is getrouwd met Debbie en samen hebben zij vier zoons: Noah (9), Liam (8), Jame (6) en Josh (4). Het gezin woont in ’s-Heer Arendskerke.
BN De Stem / Wendy Wagenmakers