Het Onderzoeken van Autisme bij Volwassenen: Comorbiditeiten en Diagnoses
Autismespectrumstoornissen (ASS) worden vaak pas op volwassen leeftijd gediagnosticeerd. Het doel van dit onderzoek is om differentiële diagnoses (DDX) en comorbiditeiten te rapporteren bij volwassenen zonder verstandelijke beperking, bij wie een vermoeden van ASS bestaat. Daarnaast wordt de geschiktheid van de zelfbeoordelingsvragenlijst Autism Quotient (AQ) getest als screeningsinstrument.
Methoden: DDX en comorbiditeiten werden geregistreerd met gestandaardiseerde schalen bij 106 personen in een autisme polikliniek. De AQ werd getest tegen het expertoordeel van een interdisciplinaire casusbespreking met behulp van ROC-analyse.
Resultaten: Stemmingstoornissen kwamen vaak voor in beide groepen (48%); andere DDX waren fobieën (33%) en persoonlijkheidsstoornissen (22%). De AQ liet een AUC van 0,527 zien met een gevoeligheid/specificiteit van 70%/35%.
Conclusies: Volwassenen bij wie het vermoeden bestaat dat ze autisme hebben, hebben vaak te maken met DDX en comorbiditeiten. Een interdisciplinair diagnostisch proces op basis van gestandaardiseerde schalen is nuttig, terwijl de AQ nauwelijks onderscheid maakt tussen personen met en zonder ASS.
Autisme is een complexe neurologische aandoening die invloed heeft op de manier waarop individuen communiceren en sociale interacties aangaan. Hoewel het vaak wordt geassocieerd met kinderen, kunnen veel mensen met autisme hun hele leven lang ongediagnosticeerd blijven. Dit heeft gevolgen voor hun welzijn en kan leiden tot problemen op verschillende gebieden van het leven. Daarom is het van groot belang om autisme tijdig te herkennen en te diagnosticeren, ook bij volwassenen.
Dit recente onderzoek richtte zich specifiek op volwassenen zonder verstandelijke beperking bij wie het vermoeden bestond van autisme. In een autisme polikliniek werden 106 individuen onderzocht. Er werden gestandaardiseerde schalen gebruikt om differentiële diagnoses (DDX) en comorbiditeiten vast te stellen. Uit de resultaten bleek dat affectieve stoornissen, zoals stemmingsstoornissen, veel voorkwamen in beide groepen (48%). Andere DDX waren onder andere fobieën (33%) en persoonlijkheidsstoornissen (22%). Dit benadrukt dat volwassenen met vermoedelijke autisme vaak te maken hebben met meerdere psychische aandoeningen.
Een belangrijk aspect van het onderzoek was de evaluatie van de Autism Quotient (AQ), een zelfbeoordelingsvragenlijst die vaak wordt gebruikt om autisme te screenen. De AQ werd vergeleken met het oordeel van experts tijdens een interdisciplinaire casusbespreking. Uit de analyse bleek dat de AQ slechts beperkte differentiatie kon bieden tussen personen met en zonder autisme. De gevo
eligheid en specificiteit van de AQ waren respectievelijk 70% en 35%, wat betekent dat het instrument niet erg betrouwbaar was bij het vaststellen van autisme.
De conclusie van dit onderzoek is dat volwassenen met vermoedelijke autisme vaak te maken hebben met andere psychische aandoeningen en dat een interdisciplinair diagnostisch proces op basis van gestandaardiseerde schalen nuttig is. Dit benadrukt het belang van een uitgebreide beoordeling bij het stellen van de diagnose autisme bij volwassenen. Hoewel de AQ een populair screeningsinstrument is, is het geen betrouwbare indicator gebleken voor het identificeren van autisme bij volwassenen zonder verstandelijke beperking.
Dit onderzoek draagt bij aan het begrijpen van de complexiteit van autisme bij volwassenen en benadrukt het belang van vroege detectie en diagnose. Verder onderzoek is nodig om betere screeningsinstrumenten te ontwikkelen die nauwkeuriger kunnen differentiëren tussen autisme en andere psychische aandoeningen. Het uiteindelijke doel is om volwassenen met autisme de juiste ondersteuning en zorg te bieden, zodat ze hun volledige potentieel kunnen bereiken en een betere kwaliteit van leven kunnen ervaren.