Autismespectrumstoornis (ASS) staat bekend om zijn complexiteit, en recent onderzoek werpt een nieuw licht op de dynamiek van de diagnose bij jonge kinderen. Een studie gepubliceerd op 2 oktober in JAMA Pediatrics onthult opmerkelijke bevindingen: bijna 37 procent van de kinderen, gediagnosticeerd met autisme tussen 12 en 36 maanden, voldeed op 5 tot 7-jarige leeftijd niet meer aan de criteria voor de stoornis. Deze bevindingen gaan in tegen eerdere schattingen en roepen vragen op over de factoren die bijdragen aan deze veranderingen.
Bijna 40 procent van de autistische peuters voldoet niet langer aan de diagnostische criteria van de aandoening tegen de tijd dat ze naar de leerplichtige leeftijd gaan, volgens een nieuwe studie.
In de wereld van psychologie en kindergeneeskunde heeft een nieuwe studie, uitgevoerd door Elizabeth Harstad en haar team aan het Boston Children's Hospital, de aandacht getrokken. Deze studie onderzocht kinderen in de leeftijd van 12 tot 36 maanden die aanvankelijk waren gediagnosticeerd met autisme. Opmerkelijk genoeg voldeed bijna 37 procent van deze kinderen niet langer aan de criteria voor autisme op de leeftijd van 5 tot 7 jaar.
Traditionele schattingen suggereerden dat ongeveer 10 tot 20 procent van de kinderen met autisme hun diagnose met de leeftijd verliezen. Deze nieuwe studie wijst echter op een opvallend hoger percentage. Onderzoekers suggereren dat de leeftijd van de kinderen bij de follow-up een rol zou kunnen spelen, maar dit alleen verklaart niet volledig het verschil. Er wordt ook gekeken naar de impact van interventies en de rol van geslacht en adaptief functioneren.
De studie benadrukt het belang van geslacht en adaptief functioneren bij het voorspellen van het behoud of verlies van de autismediagnose. Opvallend was dat meisjes een hoger percentage vertoonden van het niet persistent zijn van autisme in vergelijking met jongens. Bovendien wezen de onderzoekers op de rol van interventies, waarbij maar liefst 92 procent van de deelnemende kinderen therapie ontving, voornamelijk toegepaste gedragsanalyse (ABA).
Een ander interessant aspect van de studie was de regionale invloed op de resultaten. De studie werd uitgevoerd in Massachusetts, waar overvloedige vroege interventiemogelijkheden voor autisme beschikbaar zijn. Dit kan de hoge prevalentie van niet-persistent autisme in deze studie verklaren. Het roept echter ook vragen op over de generaliseerbaarheid van deze bevindingen naar regio's met minder effectieve interventies.
In essentie lijkt deze studie mogelijkheden te tonen voor relatief bevoorrechte kinderen. Het hoge percentage niet-persistent autisme komt naar voren in een steekproef van kinderen die wit zijn, welvarend, vroegtijdige diagnose hebben en toegang hebben tot effectieve interventies. Dit werpt de vraag op of deze bevindingen generaliseerbaar zijn naar meer diverse populaties met beperktere middelen of toegang tot vroege interventies.
Deze studie opent de deur naar verdere discussie over autismediagnoses, interventies en de rol van bevoorrechting bij toegang tot zorg. Het benadrukt ook de noodzaak van toekomstig onderzoek dat rekening houdt met diversiteit en regionale verschillen. Begrip van de complexiteit van autisme evolueert, en deze studie biedt een waardevolle bijdrage aan het groeiende veld van kennis rondom autismespectrumstoornissen.
https://www.spectrumnews.org/opinion/vi ... diagnosis/