In 2019 bestudeerden drie onderzoekers de manier waarop de hersenen van tieners reageren op boze en angstige gezichtsuitdrukkingen. De tieners werd ook gevraagd om zelf te rapporteren of ze anderen pestten of het slachtoffer werden. De onderzoekers gebruikten functionele magnetische resonantie beeldvorming (fMRI) om de hersenactiviteit van tieners te onderzoeken als reactie op emotionele gezichtsuitdrukkingen en ontdekten daardoor inzichten in wat er gebeurt in de hersenen van degenen die mogelijk hun toevlucht nemen tot pesten of die er mogelijk aan de ontvangende kant van zijn. . De onderzoekers keken specifiek naar de activiteit van de amygdala.
De amygdala wordt vaak erkend vanwege zijn rol bij het detecteren van bedreigingen, maar speelt als onderdeel van het limbische netwerk ook een rol bij gedrag, emotionele regulatie en leren. In deze studie vonden de onderzoekers ‘een hogere activiteit van de amygdala bij boze gezichten’, wat verband hield met pesten. We zouden dit kunnen interpreteren als de amygdala die iemands woede als een bedreiging herkent en reageert met agressief, bedreigend gedrag.
Bij tieners die reactief waren op boze gezichten onthulde het onderzoek dat ze ook “een lagere amygdala-activiteit vertoonden bij angstige gezichten” en ze ontdekten dat deze hersenreactie ook een teken was van meer pestgedrag. Degenen die pesten worden in onderzoek vaak gecategoriseerd als ‘harteloos, onempathisch’ en dit fMRI-onderzoek lijkt deze beoordeling te ondersteunen. Wanneer een brein met empathie reageert, registreert het de angst van iemand anders , in plaats van dat het een emotionele reactie mist. De tieners die zelf rapporteerden dat ze anderen pesten, hadden ook een lagere hersenreactie op de angst van iemand anders.
Tieners met verhoogde woede- en angstreacties kunnen meer doelwit zijn
Uit het onderzoek bleek ook dat tieners die een lagere amygdala-activiteit hadden als reactie op zowel boze als angstige gezichten, rapporteerden dat ze minder snel het doelwit waren van ‘relationeel slachtofferschap’. Een andere manier om deze ontdekking te begrijpen is door op te merken dat als tieners zich intens bedreigd voelen door anderen die woede en angst tonen, dit hen kwetsbaar kan maken voor pesten op sociaal-relationele manieren. Het kan ertoe leiden dat zij slachtoffer worden.
Wat dit hersenonderzoek laat zien, is dat het leren van tieners wat er in hun hersenen gebeurt – terwijl ze proberen gezichtsuitdrukkingen te lezen en te navigeren die weergeven hoe een andere persoon of mensen zich voelen – een nuttige strategie is om pesten te zien als een neurologisch-emotioneel-sociaal proces. . Veel te vaak zullen mensen die het slachtoffer zijn zeggen: "Ik werd gepest omdat..." en dan de rationalisatie die ze hebben bedacht invoegen om te begrijpen waarom ze het doelwit waren.
De hersenwetenschap doet ons twijfelen aan sommige van onze opvattingen over pesten
Dit onderzoek verandert het verhaal van het gebruikelijke ‘de pestkop heeft een machtsongelijkheid’ over het slachtoffer naar een andere manier van denken. Het is de pester die zich feitelijk bedreigd voelt. Degene die pest, heeft een brein dat wordt geactiveerd door wat lijkt op een dreiging van woede. Degene die pest, heeft een brein dat de angst van iemand anders negeert of niet activeert. Het doelwit heeft geen schuld, en er is niets machteloos aan het doelwit.
Laura Crawshaw's expertise ligt op het gebied van managers die werknemers pesten, en wat ze heeft geleerd in de decennia van coaching van deze 'pestkoppen' is dat ze zich op een schadelijke manier gedragen omdat ze zich bedreigd voelen. Haar werk als ‘baasfluisteraar’ is niet bedoeld om de vaak vreselijke behandeling die deze individuen ondergaan, goed te keuren of te excuseren. Nee. Het is haar werk om hen volledig verantwoordelijk te maken voor hun eigen gestresste reacties. Ze laat ze van degenen die ze pesten horen hoe het is. In hersentermen is dit zoiets als het opnieuw bedraden van het deel van de hersenen dat zo hectisch en zo bedreigd is dat het de angst of het lijden van anderen niet registreert.
Crawshaw laat deze pestende managers inzien dat hun hersenen overdreven reageren op wat zij verwachten dat woede en schaamte zal zijn als ze hun werk niet perfect, op tijd en onaantastbaar kunnen doen. Met andere woorden, ze herbedradt hun hersenen om gezichtsuitdrukkingen niet als puur 'boos' en bedreigend te lezen. Ze traint ze om kalm te blijven, niet defensief te worden en de werkethiek van hun team op te bouwen in plaats van hen aan te vallen.
Neurowetenschapper Frances Jensen legt uit waarom het voor tieners en twintigers moeilijker is om hun hersenen te trainen om hun reacties op boze en angstige gezichten beter te beheersen. Uit onderzoek naar hersenen van adolescenten blijkt dat zij de neiging hebben om emotionele gezichten te interpreteren via de amygdala, terwijl volwassen, volwassen hersenen eerder gezichtsuitdrukkingen interpreteren via de prefrontale cortex (PFC). Tot de leeftijd van ongeveer 25 jaar rijpen de hersenen van adolescenten, waarbij de PFC de laatste hersencomponent is die volledig geïntegreerd en toegankelijk is.
Tieners leren hoe hun hersenen reageren, kan hen helpen bij pesten
Ondanks dat hun hersenen volwassener worden, kunnen tieners er veel baat bij hebben als ze pesten zien als een indicatie voor een bedreigd brein, en niet als een krachtig brein. In plaats van bang te zijn, kunnen omstanders worden aangemoedigd om in te grijpen, niet alleen voor de slachtoffers, maar ook voor de gestresste, defensieve en bedreigde pester.
Of het nu op de werkplek of op school is, of het nu tieners of volwassenen zijn, hoe meer we leren de emotionele reacties van ons eigen brein zelf te reguleren , en hoe meer we onze gezichtsuitdrukkingen trainen om neutraal te blijven op momenten dat pesten op het spel staat, hoe beter. Hoe meer we beseffen dat wanneer we het doelwit zijn, dit weinig over ons zegt en veel over de ontregeling van degene die pest, hoe beter.
De hersenwetenschap vraagt zich af waarom we mensen die pesten behandelen alsof ze machtig of dominant zijn. Hersenscanners doen twijfels rijzen over de mate waarin ze geactiveerd worden door louter de dreiging van een gezichtsuitdrukking en hoe afgestemd hun reactie is op de angst van anderen. Dit is een klassieke ‘identificeer je met de agressor’-reactie die suggereert dat de pester mogelijk is blootgesteld aan scenario’s waarin hij werkelijk werd bedreigd en weinig macht had, en hij weet dat het gevaarlijk is om zich aan te sluiten bij de angstige.
We plaatsen pesten onder tieners en misbruik van volwassenen zelden naast elkaar, maar dit onderzoek zou ons moeten doen afvragen waarom de hersenen van een kind overgevoelig worden voor bedreigingen en een verminderde activatie tot angst hebben. Wat voor soort relatie met almachtige volwassenen in hun leven zou de hersenen van tieners kunnen hebben gevormd om op deze manier te reageren en degenen te worden die hun toevlucht nemen tot pesten?
https://www.psychologytoday.com/au/blog ... r-and-fear