De gevaren van gedwongen socializen op kantoor

[Admin]

Inleiding: Het paradoxale verlangen naar verbinding
Werk is meer dan alleen een plek om geld te verdienen; het is ook een sociale omgeving waar we relaties opbouwen en samenwerken met anderen. Veel medewerkers ervaren echter een paradoxaal gevoel: terwijl ze verlangen naar oprechte sociale interacties op het werk, vinden ze verplichte kantoorbijeenkomsten vaak allesbehalve inspirerend. Dit gevoel is alleen maar versterkt in een tijd waarin teams na een lange periode van thuiswerken weer terugkeren naar kantoor. De vraag rijst: hoe kan iets dat bedoeld is om te verbinden, juist zo vervreemdend werken?

Het dilemma van gedwongen aanwezigheid
Stel je voor: je bent terug op kantoor, omringd door collega's. Er hangt een verwachting in de lucht dat dit de gelegenheid is om de banden weer aan te halen, om de samenwerking en innovatie nieuw leven in te blazen. Toch, ondanks deze verwachtingen, voel je een zekere ongemakkelijkheid. Het gevoel van verplichting om sociaal te zijn, creëert een onderliggende spanning.

Dit dilemma wordt duidelijk geïllustreerd door de bevindingen van de Eptura Workplace Index, waarin gegevens van 2,6 miljoen bureaus in 8.000 bedrijven zijn geanalyseerd en antwoorden van 6.714 medewerkers zijn verzameld. Veel medewerkers geven aan dat het sociale aspect een belangrijke reden is om naar kantoor te komen; bijna 47% van de respondenten gaf de voorkeur aan werken in de nabijheid van hun team. Maar zodra deze sociale interacties worden afgedwongen, verandert het positieve gevoel vaak in weerstand. Het is een klassiek voorbeeld van een goedbedoelde strategie die het doel voorbijschiet – alsof je vrienden uitnodigt voor een feestje, alleen om te ontdekken dat ze puur uit verplichting zijn gekomen.

De psychologie van keuzevrijheid in sociale interacties
Waarom werkt gedwongen socializen vaak averechts? De sleutel ligt in de complexe aard van menselijke relaties en de waarde die we hechten aan autonomie. Wanneer mensen ervoor kiezen om sociaal te zijn, doen ze dat onder voorwaarden die ze zelf comfortabel vinden. In een gedwongen sociale setting, vooral op de werkvloer, verdwijnt dit gevoel van keuzevrijheid, waardoor interacties minder authentiek aanvoelen en meer als een verplichting.

Onderzoek door Uziel & Schmidt-Barad, gepubliceerd in de Journal of Happiness Studies in 2022, werpt licht op dit fenomeen. Ze voerden een experiment uit waarin deelnemers gedurende tien dagen verschillende sociale scenario's meemaakten: vrijwillige afzondering, gekozen gezelschap, verplichte groepsactiviteiten en gedwongen isolatie. De resultaten lieten zien dat vrijwillige socialisatie het meest bevorderlijk was voor de stemming en het welzijn. Verplichte groepsactiviteiten hadden daarentegen de meest negatieve invloed op het gevoel van positiviteit en plezier. Gedwongen isolatie had ook een dempende werking op de stemming, maar in mindere mate dan gedwongen gezelschap. De conclusie is duidelijk: autonomie en de mogelijkheid om zelf te bepalen met wie en wanneer we socializen, zijn cruciaal voor ons emotionele welzijn.

De impact van de pandemie op werkgerelateerde sociale activiteiten
De COVID-19-pandemie heeft een drastische verschuiving teweeggebracht in hoe we naar werk en werkgerelateerde sociale activiteiten kijken. Gedurende de lockdowns en de daaropvolgende lange periodes van thuiswerken, werden traditionele kantooractiviteiten zoals koffiepauzes en borrels onhaalbaar. In plaats daarvan werden virtuele alternatieven zoals Zoom-borrels of online teambuildingactiviteiten geïntroduceerd. Hoewel deze initiatieven goedbedoeld waren, konden ze de ervaring van persoonlijk contact niet volledig nabootsen en leidden ze in sommige gevallen zelfs tot extra vermoeidheid door het intensieve gebruik van videobellen.

Nu steeds meer bedrijven hun werknemers vragen om weer naar kantoor te komen, wordt de aard van "plezier" op het werk heroverwogen. In het huidige hybride werkmodel, waarbij sommige teamleden op kantoor zijn en anderen thuiswerken, is het organiseren van inclusieve en aantrekkelijke evenementen uitdagender geworden. Bovendien hebben veel mensen tijdens de pandemie hun prioriteiten opnieuw bepaald, waarbij persoonlijke en gezinstijd vaak belangrijker zijn geworden dan sociale verplichtingen op het werk.

Van 'verplichte fun' naar echte verbindingen
De tijden waarin 'verplichte fun' de norm was, maken plaats voor een meer genuanceerde benadering van sociale activiteiten op het werk. Er is een groeiend besef dat teambuilding en sociale evenementen dingen moeten zijn waar werknemers echt zin in hebben, en niet iets waar ze zich toe verplicht voelen. Het risico om bestempeld te worden als 'geen teamspeler' wanneer je niet meedoet, moet verdwijnen. Deze verschuiving weerspiegelt een bredere beweging richting het respecteren van individuele voorkeuren en de erkenning dat gedwongen socializen vaak averechts werkt.

Steeds meer slimme managers richten zich nu op het identificeren van soorten 'plezier' die echt resoneren met hun medewerkers. Dit kunnen meer ontspannen, informele bijeenkomsten zijn, evenementen die aansluiten bij gedeelde interesses of kansen om te vrijwilligerswerk te doen en bij te dragen aan de gemeenschap. Het doel is om ruimtes en evenementen te creëren waar medewerkers zich van nature toe aangetrokken voelen, waardoor authentieke verbindingen en een gevoel van gemeenschap ontstaan.

Deze evolutie, weg van verplichte gezelligheid en naar meer authentieke, door werknemers gedreven socialisatie, weerspiegelt een dieper begrip van wat mensen echt motiveert en betrokken houdt. Het gaat om het creëren van een werkcultuur die het individu waardeert, flexibiliteit biedt en erkent dat de beste teamgeest voortkomt uit vrijwillige en enthousiaste deelname.

Praktische tips voor managers: Het creëren van authentieke sociale kansen
Voor managers ligt de uitdaging nu in het vinden van de juiste balans tussen gestructureerde en spontane sociale interacties op de werkvloer. Adam Waytz, hoogleraar management aan de Kellogg School of Management, geeft waardevolle inzichten in het creëren van meer oprechte mogelijkheden voor teambinding. Hij benadrukt de effectiviteit van informele, ongedwongen sociale ruimtes, zoals een doe-het-zelf koffiebar. Dergelijke initiatieven moedigen spontane interactie aan zonder de druk van gestructureerde sociale evenementen.

Managers die succes willen boeken in deze nieuwe werkomgeving, doen er goed aan om rekening te houden met de unieke dynamiek van hun team. Dit betekent het aanbieden van verschillende soorten sociale activiteiten en het respecteren van de voorkeuren van individuen. Of het nu gaat om een wekelijkse wandeling, een boekclub, of gewoon de ruimte bieden voor spontane ontmoetingen, het draait om het creëren van een cultuur van inclusiviteit en flexibiliteit. Door medewerkers zelf te laten kiezen hoe en wanneer ze sociaal willen zijn, kunnen managers bijdragen aan een gezondere, gelukkigere en productievere werkomgeving.

Conclusie: Naar een gezondere werkcultuur
In een tijd waarin de werkplek voortdurend evolueert, is het belangrijk om te erkennen dat sociale interacties een cruciaal onderdeel zijn van het welzijn van medewerkers. Echter, gedwongen socializen kan averechts werken en leiden tot ontevredenheid en verminderde betrokkenheid. Door meer ruimte te bieden voor vrijwillige en authentieke sociale interacties, en door rekening te houden met de voorkeuren en behoeften van medewerkers, kunnen bedrijven een werkcultuur creëren die niet alleen productief, maar ook vervullend is. De sleutel ligt in het respecteren van keuzevrijheid en het omarmen van diversiteit in sociale behoeften. Dat is de weg naar een gezondere en gelukkigere werkplek.

https://www.psychologytoday.com/intl/bl ... the-office

[EgoSum]

Ik kan me hier helemaal in vinden.

Ik geef ook de voorkeur aan spontane gesprekken op de werkvloer boven gesprekken tijdens 'verplichte' bijeenkomsten of zelfs tijdens de lunch. En ik weet dat er meer collega's zo denken.

Vooral de 'verplichte' uitstapjes werken bij mij averechts. Er is een harde kern die daar heel actief in is, en de rest vind het onder groepsdruk leuk. Maar als je het op de man af vraagt, hoor je een ander verhaal. Het wordt echt eens tijd dat daar meer aandacht voor is.

Tijdens de Corona periode werden er ook van die Zoom sessies gehouden, waarbij je 3 uur voor een cameraatje moest zitten, de hele tijd met je kop in 't beeld. Daar bedankte ik voor. Dan maar asociaal.

Als je met een groep willekeurige mensen samen bent, dan heb je gewoon een waaier aan verschillende mensen die allemaal andere interesses en hobby's hebben. En een andere instelling en kijk op het leven. Soms is het wel grappig als je de reactie ziet van sommige mensen als ze daar door een ander op gewezen worden. Collega's zijn dan wel niet geheel willekeurig, want je hebt in de meeste gevallen allemaal dezelfde basis achtergrond of gerelateerde opleiding.

[arjen37]

Gelukkig maken ze op mijn werk zich niet zo druk als je niet komt of vroeg weg bent bij dit soort sociale bezigheden buiten werktijd. Ik beslis per keer of ik er energie voor heb of niet, dit hangt vooral af van mijn verdere privé-agenda.

[Knak]

Kan me hier ook in vinden maar het lijkt me een utopie. Gezien de werkomgeving om mij heen en een leidinggevende die van toeten noch blazen weten over autisme. Ondanks de uitgebreide informatie die ik heb verstrekt. Maar ook huisartsen TOP-GGZ, flutpsychologen die niets van ASS weten, autisme-re-integratiebureautjes die elementaire zaken niet eigen zijn, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ik kan het de meeste niet kwalijk nemen want ik begrijp mezelf vaak ook niet en weet nog maar weinig waar ik mij bevind is deze wereld. Nu al 1,5 jaar bezig met puzzelstukjes leggen en dat duurt nog even. Wel was de corona periode een zegen voor mij omdat ik eindelijk zonder mens-ontregelend volk om mij heen mijn werk kon doen. Echter, na ruim twee jaar wel vervreemd van collega's en voortgaande bedrijfsreorganisaties en des te meer reden om af te branden tot de autistische burn-out. Hopelijk nu de laatste loodjes richting WIA en rust op dat vlak, dan blijven er nog voldoende uitdagingen om mijn hoofd boven water te houden in het leven. Ja, het klinkt dramatisch, en dat is het in zekere zin ook, gezien de afgelegde weg. Mag ik eindelijk ook eens een rustiger leven leiden

[EgoSum]

Kan me hier ook in vinden maar het lijkt me een utopie. Gezien de werkomgeving om mij heen en een leidinggevende die van toeten noch blazen weten over autisme. Ondanks de uitgebreide informatie die ik heb verstrekt. Maar ook huisartsen TOP-GGZ, flutpsychologen die niets van ASS weten, autisme-re-integratiebureautjes die elementaire zaken niet eigen zijn, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ik kan het de meeste niet kwalijk nemen want ik begrijp mezelf vaak ook niet en weet nog maar weinig waar ik mij bevind is deze wereld. Nu al 1,5 jaar bezig met puzzelstukjes leggen en dat duurt nog even. Wel was de corona periode een zegen voor mij omdat ik eindelijk zonder mens-ontregelend volk om mij heen mijn werk kon doen. Echter, na ruim twee jaar wel vervreemd van collega's en voortgaande bedrijfsreorganisaties en des te meer reden om af te branden tot de autistische burn-out. Hopelijk nu de laatste loodjes richting WIA en rust op dat vlak, dan blijven er nog voldoende uitdagingen om mijn hoofd boven water te houden in het leven. Ja, het klinkt dramatisch, en dat is het in zekere zin ook, gezien de afgelegde weg. Mag ik eindelijk ook eens een rustiger leven leiden

Van mij mag je

Ik pleit ook voor een onbepaalde verlenging van de Corona maatregelen.

Als je dan ziet hoe gefrustreerd mensen raken als ze niet meer de deur uit kunnen of met die avondklok, dan realiseer ik me dat ik uit ander hout gesneden ben

Ja en die psychologen heb ik ook niet zo'n hoge pet van op. Zonde van de tijd.

[MARCDC]

ik kom nog enkel uit mijn comfortzone als ze eten en drinken voorzien, en dat is meestal wel ok met de evenementen op het werk...
1 keer gaan eten met het team, laatste keer naar een Italiaan, was ok
dan nog een evenement zo rond het einde van het jaar, met buffet, ook lekker, al vond ik het maar niks dat ze geen tiramisu hadden...

Ding is ook, ze 'nekken' wie er niet is, dus als je er bij bent loop je minder risico om door de wolven verslonden te worden... de afwezigen hebben ongelijk.

Ik vond de corona ook een echt godsgeschenk, het type oud testament god weliswaar, maar ik kan mij best wel vinden in dat soort gerechtigheid, van mij mag het nog wel een keertje voor een jaar of vijf... mag morgen al...

[EgoSum]

ik kom nog enkel uit mijn comfortzone als ze eten en drinken voorzien, en dat is meestal wel ok met de evenementen op het werk...
1 keer gaan eten met het team, laatste keer naar een Italiaan, was ok
dan nog een evenement zo rond het einde van het jaar, met buffet, ook lekker, al vond ik het maar niks dat ze geen tiramisu hadden...

Uit eten zou ik minder erg vinden.
Maar de bedrijfsetentjes is of een hele avond borrelhapjes, of een restaurant waar een plakje worst met een slablaadje als maaltijd dient en je de hoofdprijs voor betaald, of barbecueën bij iemand in de achtertuin (en ik heb een hekel aan barbecue).
Kerstborrel laatst ging ook over in een clubachtig feest. Blij dat ik al vakantie had. Anders had ik weer de hele nacht wakker gelegen.

Ik vond de corona ook een echt godsgeschenk, het type oud testament god weliswaar, maar ik kan mij best wel vinden in dat soort gerechtigheid, van mij mag het nog wel een keertje voor een jaar of vijf... mag morgen al...

Nog eens 15 jaar, daarna kan ik met pensioen

[Knak]

Nog eens 15 jaar, daarna kan ik met pensioen
[/quote]

Hou je dat nog vol? Hoe lang heb je dan gewerkt tot nu toe?
Het kan wel, als je tenminste niet zo 'getergd' wordt door je werkende omgeving maar ik ben er op stuk gegaan. En op mijn eigen onwetende, eigenzinnige, andere(?) manier van denken/verwerken/opslaan/onzekerheid/zelfverwijtingen/schuldgevoelens en blablabla..... natuurlijk.

[EgoSum]

Hou je dat nog vol? Hoe lang heb je dan gewerkt tot nu toe?
Het kan wel, als je tenminste niet zo 'getergd' wordt door je werkende omgeving maar ik ben er op stuk gegaan. En op mijn eigen onwetende, eigenzinnige, andere(?) manier van denken/verwerken/opslaan/onzekerheid/zelfverwijtingen/schuldgevoelens en blablabla..... natuurlijk.

Ik heb er al 26 jaar werk opzitten.

Hoe ik dat vol hou weet ik ook niet. Heb geen andere keuze.
Kan niet stoppen met werken, de rekeningen moeten ook betaald worden. Van baan wisselen heeft ook allerlei nadelen. Ik heb nu een vaste baan, die zeg je niet zomaar op, dan verlies je al je rechten (stel dat ik ziek wordt). En als 50+ lig je ook niet zo goed meer in de markt.

Heb ook al gedacht aan minder werken, maar dat scheelt behoorlijk veel salaris.
1 dag/week minder zou ik ideaal vinden, maar dat scheelt dus ook 20% minder salaris.

Dus moet ik mezelf iedere dag voortslepen... wat ik al zei, nog maar 15 jaar
Dan kan ik eindelijk mijn wekker het raam uitgooien (eerste wat ik doe )
Dan kan ik lekker in mijn rolstoel met warme chocolademelk op het naderend einde wachten

[jeroen]

Ik werk 100% thuis, maar mag naar kantoor gaan als ik wil.

Als ik probeer te "socializen" op kantoor, zeg ik dingen die ik beter niet had gezegd, dus probeer zo veel mogelijk van kantoor weg te blijven.

[arjen37]

We zijn een keer met het team op pad geweest voor een teambuilding evenement.

Solex rijden en bbq.

Het rijden is wel in een groep, maar wel ieder op zijn eigen solex. Dat was wel aardig voor een keer.
Bij de bbq gingen de vrouwen aan tafel zitten praten over vrouwendingen en de mannen stonden bij de bbq over voetbal en zo te praten. Twee dingen waar ik niets mee heb, dus ik zat er maar wat tussenin.

Bij een kerstbijeenkomst legde een directeur nogal de nadruk erop dat de plaatsen aan tafel vrij waren en dat het de bedoeling was dat we van plaats wisselenden bij het halen van eten bij het buffet. Collega naast mij: ik ga op jouw stoel zitten en jij op mijn stoel. Dat is voor jou wel voldoende variatie. Kon ik om lachen. Hij blijkt een van de 4 collega's te zijn met een autistische zoon.

[jeroen]

Collega naast mij: ik ga op jouw stoel zitten en jij op mijn stoel. Dat is voor jou wel voldoende variatie. Kon ik om lachen. Hij blijkt een van de 4 collega's te zijn met een autistische zoon.

Leuk dat je collega je begrijpt en helpt; je had hem daarvoor ook verteld van je autisme of "ziet" hij het aan jou?

[Knak]

Hou je dat nog vol? Hoe lang heb je dan gewerkt tot nu toe?
Het kan wel, als je tenminste niet zo 'getergd' wordt door je werkende omgeving maar ik ben er op stuk gegaan. En op mijn eigen onwetende, eigenzinnige, andere(?) manier van denken/verwerken/opslaan/onzekerheid/zelfverwijtingen/schuldgevoelens en blablabla..... natuurlijk.

Ik heb er al 26 jaar werk opzitten.

Hoe ik dat vol hou weet ik ook niet. Heb geen andere keuze.
Kan niet stoppen met werken, de rekeningen moeten ook betaald worden. Van baan wisselen heeft ook allerlei nadelen. Ik heb nu een vaste baan, die zeg je niet zomaar op, dan verlies je al je rechten (stel dat ik ziek wordt). En als 50+ lig je ook niet zo goed meer in de markt.

Heb ook al gedacht aan minder werken, maar dat scheelt behoorlijk veel salaris.
1 dag/week minder zou ik ideaal vinden, maar dat scheelt dus ook 20% minder salaris.

Dus moet ik mezelf iedere dag voortslepen... wat ik al zei, nog maar 15 jaar
Dan kan ik eindelijk mijn wekker het raam uitgooien (eerste wat ik doe )
Dan kan ik lekker in mijn rolstoel met warme chocolademelk op het naderend einde wachten

Ja dat begrijp ik heel goed; geen andere keuze. Dat is voor mij ook de reden geweest om door te gaan. Wat moet je hè? Ik heb zelf al eens de keuze gemaakt om van 36 uur naar 32 uur te gaan omdat ik het niet meer volhield. UWV had destijds geen begrip voor gedeeltelijke afkeuring wegens reuma. Ook die aantal uren bleek moeilijk vol te houden maar ik deed het wel, inkomen hè. Chronische ziekte, reuma, achtte ik mede de oorzaak van die vermoeidheid en uitputting. Een opgroeiend kind zorgde voor veel extra belasting in de tijd naast werk die ik eigenlijk had moeten rusten. Diverse misdiagnoses, een huisarts waar geen belletjes gingen rinkelen en maar doorgaan. Tot het in 2022 verder niet meer vol te houden was, maar dat was grotendeels door de slechte medewerking van directe collega's, leidinggevende en de organisatorische puinhoop op mijn werk. Het was inderdaad voortslepen, zoals je zelf zegt. Al een jaar of 6 aangegeven bij de bedrijfsarts hoe het nu verder moest want ik zou het niet volhouden tot mijn pensioen. Je staat echt in niemandsland en een oplossing lijkt niet voorhanden, bahalve uit het leven stappen uit wanhoop. Zelf weer op zoek naar oorzaken van mijn doodbloeden kwam ik eindelijk tot een mogelijke oorzaak door autisme. Dat bleek inderdaad aan de orde en daarmee grotendeels duidelijkheid over veel levensvragen. Ik las al ergens op een forum over iemand die na vele jaren werken van de arbeidsdeskundige of verzekeringsarts van het UWV te horen kreeg: "maar u heeft het al zo lang volgehouden dus dan kunt u toch gewoon werken?" Tsja, dan zakt je de broek ook af, na al die jaren van slopende voortgang. Je zou eigenlijk een hulpinstantie moeten kunnen raadplegen die je kan helpen om uit zo'n situatie te geraken van 'geen andere keuze'. Ik heb nooit een huis durven kopen omdat ik niet kon instaan voor mezelf dat ik zou kunnen blijven werken, nog afgezien van een hpotheek die ik niet kreeg wegens chronische ziekte. Maar ook wilde ik mezelf niet vast laten leggen door een langjarige financiele verplichting waar ik het benauwd van kreeg. Ik wilde vluchtwegen uit mijn werkzame leven zonder directe belemmeringen door verplichtingen van aflossingen. Nu is het gewoon zo, zoals mijn bedrijfsarts al zei toen; je bent als werkgever en werknemer tot elkaar veroordeeld. Als je niet meer kunt dan meldt je je ziek en volgt de wet Poortwachter als pad te gaan. Dan kom je vanzelf een keer na twee jaar bij het UWV. Laat dat nou net mijn grote angst altijd geweest zijn sinds mijn ervaringen in 2005..... Dus ga je maar door, tot je er bij neervalt door (autistische) burn-out. Of, het is leuk werk en de omstandigheden zijn gunstig.

[arjen37]

Collega naast mij: ik ga op jouw stoel zitten en jij op mijn stoel. Dat is voor jou wel voldoende variatie. Kon ik om lachen. Hij blijkt een van de 4 collega's te zijn met een autistische zoon.

Leuk dat je collega je begrijpt en helpt; je had hem daarvoor ook verteld van je autisme of "ziet" hij het aan jou?

Nee, het is wel redelijk bekend op kantoor dat ik een officiële diagnose heb. Na ambtenaren en zorg is IT de derde branche met veel autisten, dus een echt probleem is het niet. Ik werk er nog maar 21 jaar, dus ze kennen me ook wel een beetje, al van voor de diagnose.

[EgoSum]

Ja dat begrijp ik heel goed; geen andere keuze. Dat is voor mij ook de reden geweest om door te gaan. Wat moet je hè? Ik heb zelf al eens de keuze gemaakt om van 36 uur naar 32 uur te gaan omdat ik het niet meer volhield. UWV had destijds geen begrip voor gedeeltelijke afkeuring wegens reuma. Ook die aantal uren bleek moeilijk vol te houden maar ik deed het wel, inkomen hè. Chronische ziekte, reuma, achtte ik mede de oorzaak van die vermoeidheid en uitputting. Een opgroeiend kind zorgde voor veel extra belasting in de tijd naast werk die ik eigenlijk had moeten rusten. Diverse misdiagnoses, een huisarts waar geen belletjes gingen rinkelen en maar doorgaan. Tot het in 2022 verder niet meer vol te houden was, maar dat was grotendeels door de slechte medewerking van directe collega's, leidinggevende en de organisatorische puinhoop op mijn werk. Het was inderdaad voortslepen, zoals je zelf zegt. Al een jaar of 6 aangegeven bij de bedrijfsarts hoe het nu verder moest want ik zou het niet volhouden tot mijn pensioen. Je staat echt in niemandsland en een oplossing lijkt niet voorhanden, bahalve uit het leven stappen uit wanhoop. Zelf weer op zoek naar oorzaken van mijn doodbloeden kwam ik eindelijk tot een mogelijke oorzaak door autisme. Dat bleek inderdaad aan de orde en daarmee grotendeels duidelijkheid over veel levensvragen. Ik las al ergens op een forum over iemand die na vele jaren werken van de arbeidsdeskundige of verzekeringsarts van het UWV te horen kreeg: "maar u heeft het al zo lang volgehouden dus dan kunt u toch gewoon werken?" Tsja, dan zakt je de broek ook af, na al die jaren van slopende voortgang. Je zou eigenlijk een hulpinstantie moeten kunnen raadplegen die je kan helpen om uit zo'n situatie te geraken van 'geen andere keuze'. Ik heb nooit een huis durven kopen omdat ik niet kon instaan voor mezelf dat ik zou kunnen blijven werken, nog afgezien van een hpotheek die ik niet kreeg wegens chronische ziekte. Maar ook wilde ik mezelf niet vast laten leggen door een langjarige financiele verplichting waar ik het benauwd van kreeg. Ik wilde vluchtwegen uit mijn werkzame leven zonder directe belemmeringen door verplichtingen van aflossingen. Nu is het gewoon zo, zoals mijn bedrijfsarts al zei toen; je bent als werkgever en werknemer tot elkaar veroordeeld. Als je niet meer kunt dan meldt je je ziek en volgt de wet Poortwachter als pad te gaan. Dan kom je vanzelf een keer na twee jaar bij het UWV. Laat dat nou net mijn grote angst altijd geweest zijn sinds mijn ervaringen in 2005..... Dus ga je maar door, tot je er bij neervalt door (autistische) burn-out. Of, het is leuk werk en de omstandigheden zijn gunstig.

Ja, je vindt eigenlijk nergens gehoor.
Je komt iedere dag naar je werk, je doet je werk, wat is het probleem?
Maar ziek melden heeft ook weinig zin, ooit moet je weer terug en dan zit je weer in dezelfde situatie.

Misschien goed dat je nooit een huis gekocht hebt. Heb ik wel gedaan, maar behoorlijke spijt van. Ik zie er de financiële voordelen wel van in. Ik betaal nu minder hypotheek voor een heel huis met tuin en garage dan iemand in een klein appartementje. Mijn salaris is elk jaar gecorrigeerd voor inflatie maar de hypotheek blijft hetzelfde. En als ik het verkoop hou ik er wel een leuk bedrag aan over.
Aan de andere kant heeft het onderhoud me bakken met geld gekost, een hoop tijd en stress. En dat had ik kunnen missen als kiespijn.
Ik zou graag weer gewoon gaan huren, maar dat zit er niet in. Ik moet particulier huren en dat vind ik gewoon te duur. Bovendien kom je er toch niet tussen.
Dus ook met mijn huis moet ik maar doormodderen.

Maar dat je reuma hebt is des te zwaarder. Ik heb het van dichtbij meegemaakt en het lijkt me vreselijk.