OPINIE In september 1998, verscheen het woord “neurodiversity” voor het eerst in druk in een artikel in The Atlantic, geïntroduceerd door Judy Singer, een Australische sociaal wetenschapper. Deze term werd oorspronkelijk in verband gebracht met autisme. In de daaropvolgende jaren, in 2000, bedacht Kassiane Asasumasu, een activist voor de neurodiversiteitbeweging, de term “neurodivergent” om te verwijzen naar individuen wiens ontwikkeling afwijkt van het gangbare.
Sindsdien heeft de neurodiversiteitsbeweging gestaag aan populariteit gewonnen en wordt deze geassocieerd met het idee dat neurologische verschillen zoals autisme, OCD en ADHD geen tekortkomingen zijn, maar juist unieke talenten en krachten.
Deze ontwikkeling heeft een positieve impact gehad op hoe mensen met neurologische verschillen worden waargenomen en behandeld. Het heeft bijgedragen aan het doorbreken van de stigmatisering die vaak gepaard ging met eerdere denigrerende labels voor mensen met ontwikkelingsstoornissen. De beweging benadrukt het belang van liefde en steun voor alle kinderen, ongeacht hun neurologische diversiteit.
Hoewel het concept van neurodiversiteit de afgelopen jaren enorm is gegroeid, zijn er nog steeds belangrijke overwegingen die moeten worden gemaakt. Een van de kritieken is dat neurodiversiteit voornamelijk gericht lijkt te zijn op mensen met hoge intelligentie. Dit wordt geïllustreerd door het feit dat beroemde figuren zoals Nobelprijswinnaars, bekende muzikanten en tech-CEO’s vaak worden genoemd als voorbeelden van neurodiversiteit, zelfs als ze niet voldoen aan de criteria voor een neurologische stoornis. Hoewel het positief is om succesvolle mensen als rolmodellen te hebben, kan dit verwarrend zijn voor ouders van kinderen met een neurologische stoornis en een verstandelijke beperking, die zich afvragen of hun kinderen in staat zullen zijn om te slagen in het leven op een manier die niet wordt gemeten in miljarden dollars of hoge IQ-scores.
Een persoonlijk verhaal illustreert dit punt. James, die doof is en beperkte taalvaardigheden heeft, heeft een verstandelijke beperking. Desondanks heeft hij een baan, zijn eigen appartement met ondersteuning en een leven waarin hij zelf bepaalt. Hoewel James niet voldoet aan het traditionele beeld van “succes” dat vaak wordt geassocieerd met neurodiversiteit, is hij ontegenzeggelijk succesvol in zijn eigen recht. Zijn verhaal benadrukt dat succes voor mensen met een verstandelijke beperking kan worden gedefinieerd op diverse manieren, die niet altijd samengaan met hoge intellectuele prestaties.
De kracht van woorden mag niet worden onderschat. Het gebruik van labels en termen heeft invloed op hoe we elkaar zien en behandelen. Hoewel “neurodiversiteit” een verbetering is ten opzichte van eerdere, stigmatiserende termen, rijst de vraag of het de realiteit van mensen met een verstandelijke beperking over het hoofd ziet. Het kan ook de nadruk leggen op succesvolle individuen met hoge intelligentie, wat kan leiden tot verwarring en onzekerheid bij ouders van kinderen met een verstandelijke beperking.
Het is belangrijk om een inclusievere benadering te omarmen, waarbij succes wordt gedefinieerd op basis van individuele capaciteiten en behoeften. Ouders van kinderen met een verstandelijke beperking verdienen realistische verwachtingen en rolmodellen zoals James. Het is tijd om verder te gaan dan de beperkingen van taal en om neurodiversiteit te omarmen in al zijn facetten, met begrip voor de unieke gaven en uitdagingen van elk kind.
In de afgelopen 25 jaar heeft het concept van neurodiversiteit zich ontwikkeld en blijft het evolueren. We moeten blijven streven naar betere woorden en een dieper begrip van wat neurodiversiteit werkelijk betekent, zodat we de volledige diversiteit van neurologische verschillen kunnen omarmen en vieren. Want uiteindelijk verdienen alle kinderen, ongeacht hun neurologische achtergrond, liefde, steun en de kans om hun eigen pad naar succes te vinden.
