We hebben allemaal een visie op hoe tekorten in sociale communicatie en sociale interacties er bij kinderen uitzien. We visualiseren het onhandige kind dat ofwel stil is of onophoudelijk praat en andere kinderen mijden en pesten . Maar hoe ziet een tekort aan sociale interacties eruit bij volwassenen? De meeste mensen hebben geen idee. De onhandigheid is er misschien nog steeds, maar het is niet het belangrijkste probleem.
De realiteit van volwassenen met autisme
Om te begrijpen hoe dit van invloed is op functionerende volwassenen met autisme, moeten we eerst begrijpen dat bijna allemaal van jongs af aan zijn getraind om hun autistische eigenschappen te verbergen en naar neurotypische mensen te kijken om te begrijpen wat als normaal wordt beschouwd.
De boodschappen die aan autistische kinderen worden gegeven, zijn hard. Ze worden verteld: “Gebruik sociale verhalen en afbeeldingen om sociale regels en verwachtingen uit te leggen en te begrijpen.” (Autisme spreekt, toolkit voor scholen).
Het ergste is dat we deze boodschappen niet eens rechtstreeks mochten ontvangen, omdat we als te vreemd, defect en incompetent werden beschouwd om ze te begrijpen. Dus onze scholen en verzorgers werden geleerd hoe ze ons moesten trainen. Ze kregen te horen dat ze “imitatie moesten leren, zowel motorisch als verbaal.” (Autisme spreekt, toolkit voor scholen).
Op dezelfde manier worden deze boodschappen ook doorgegeven aan degenen die in hun jeugd niet gediagnosticeerd zijn met autisme. Ouders en leraren bestempelen ons als moeilijk en proberen ons te leren hoe we normaal kunnen zijn, zodat we vrienden kunnen maken en ergens bij kunnen horen. Zoals een psychiater tegen me zei: “Het aanleren van sociale vaardigheden is belangrijk, omdat iedereen vrienden nodig heeft.” We worden verteld om ons gedrag te verbergen en te proberen anderen om ons heen na te doen, omdat ons gedrag als “vreemd”, “moeilijk” of “verkeerd” wordt beschouwd. Mijn moeder vroeg me altijd: “Wat is er met jou aan de hand?” Vrienden en collega’s versterken deze boodschappen. Velen van ons hebben ervaringen van afwijzing meegemaakt die ons eraan herinneren dat we niet acceptabel zijn zoals we zijn.
Onvermogen
Door dit proces leren mensen met autisme om hun natuurlijke neigingen, instincten, behoeften en comfortzones te onderdrukken en anderen als degenen te zien die altijd gelijk hebben. Dit gaat vaak samen met een intrinsiek onvermogen om veiligheidsaanwijzingen, gevaarsignalen en het begrijpen van wat als normaal wordt beschouwd, te leren. Dit creëert een perfecte storm waarin ongezonde, beledigende en giftige relaties kunnen gedijen in het volwassen leven van mensen met autisme.
Wat ik zie gebeuren bij volwassenen met autisme, zijn opeenvolgende ongezonde relaties en interacties. De meeste volwassenen met autisme die ik behandel, hebben minstens één extreem ongelukkige relatie gehad. Ze zijn vaak blij dat iemand überhaupt interesse in hen toont, en ze bevinden zich in relaties waarin ze meedogenloos bekritiseerd worden en te horen krijgen dat ze moeten veranderen. Ze worden beschuldigd van het gebruiken van autisme als excuus voor slecht gedrag.
Ongezonde vriendschappen
Mensen met autisme ervaren vaak ook ongezonde vriendschappen. Ze worden gebruikt, gemanipuleerd en belanden vaak bij narcistische en ongezonde individuen. Onderzoek toont aan dat 66% van de volwassenen met autisme symptomen van PTSS vertoont, en bij vrouwen met autisme is dit zelfs 91%. Hoewel correlatie geen causaal verband bewijst, is het gemakkelijk te begrijpen dat het onvermogen van mensen met autisme om het verschil tussen gezonde en ongezonde relaties te herkennen, samen met hun moeite om gevaar en veiligheidssignalen in sociale interacties waar te nemen, hierin een rol speelt.
Als ik volwassenen met autisme behandel, help ik hen voornamelijk om zich los te maken van alle negatieve boodschappen die ze in ongezonde relaties en als kind hebben ontvangen. Ik help hen om gezonde relaties te herkennen en te begrijpen dat wederzijds respect en ondersteuning de basis vormen van een gezonde relatie.
Relaties
Met name partnerrelaties zijn vaak problematisch in deze situaties. Mensen met autisme gaan vaak relaties aan en trouwen met mensen die hen emotioneel en fysiek mishandelen. Ze belanden bij mensen die van hen verwachten dat ze veranderen en hen kleineren of het gevoel geven dat ze niet goed genoeg zijn zoals ze zijn. Het ergste is dat de meeste mensen met autisme niet eens het verschil kunnen zien tussen een gezonde en een gewelddadige relatie.
Dit probleem doet zich voor in alle vormen van interactie. Ik ben herhaaldelijk bedrogen of misbruikt, omdat ik niet kan doorgronden wanneer mensen proberen me te misleiden. Ik heb ooit een bedrijf gekocht van een man die me van tevoren vertelde dat hij constant paniekaanvallen had, valium nodig had en financiële problemen had. Toch geloofde ik hem toen hij zei dat het bedrijf stabiel was en geen schulden had. Ik zag de enorme rode vlaggen niet die anderen meteen herkend zouden hebben als tekenen om weg te rennen.
Dit is het probleem bij de omgang met relationele uitdagingen bij autisme. We verwachten vaak dat het gewoon gaat om onhandigheid en een gebrek aan verbale communicatie, maar het gaat veel dieper dan dat. We kunnen misschien duidelijk spreken, maar we begrijpen de subtiliteiten van sociale communicatie en interactie niet die neurotypische mensen helpen om te herkennen wanneer iemand kwetsend, instabiel of chaotisch is. We begrijpen niet wat gezond is en wat niet. We worstelen met sociale interacties, maar verlangen er wel naar, dus hebben we de neiging om iedereen te omarmen die ons aardig vindt, zonder de rode vlaggen te herkennen.
Naarmate we ons begrip van behandelingen voor autisme verbeteren, moeten we dit niveau van sociale beperkingen aanpakken. In plaats van ons uitsluitend te richten op training van sociale vaardigheden, moeten we ons ook richten op training van sociale interactie. Dit betekent dat mensen met autisme moeten leren om rode vlaggen te herkennen, hun eigen behoeften en grenzen te begrijpen, misbruik en bedrog te herkennen en gezonde grenzen te stellen die hen veilig en gelukkig houden.
Brede aanpak
Het is van cruciaal belang dat we een bredere aanpak hanteren bij de behandeling van volwassenen met autisme. Naast het verstrekken van therapie en ondersteuning op individueel niveau, moeten we ook de samenleving als geheel informeren en bewust maken van de unieke behoeften en uitdagingen waar mensen met autisme mee te maken hebben. Er moet meer begrip en acceptatie komen, zodat mensen met autisme zich kunnen omringen met gezonde relaties en ondersteunende sociale netwerken.
Daarnaast is het belangrijk dat ouders, opvoeders en leraren worden opgeleid om kinderen met autisme te ondersteunen bij de ontwikkeling van sociale vaardigheden en het begrijpen van sociale interacties. Door vroegtijdige interventie en passende begeleiding kunnen we ervoor zorgen dat kinderen met autisme zich beter kunnen aanpassen aan sociale situaties en gezonde relaties kunnen opbouwen naarmate ze ouder worden.
In de toekomst moeten we streven naar een inclusieve samenleving waarin mensen met autisme volledig worden geaccepteerd en ondersteund in hun sociale interacties. Dit omvat het creëren van ruimtes waarin mensen met autisme zich veilig voelen om zichzelf te zijn, het bevorderen van begrip en respect voor neurodiversiteit, en het bieden van de nodige middelen en ondersteuningssystemen.
Potentieel benutten
Het is van essentieel belang dat we afstappen van het idee dat mensen met autisme gebrekkig zijn op het gebied van sociale interactie. Ze hebben unieke perspectieven en bijdragen te bieden aan de samenleving. Door hen te ondersteunen bij het ontwikkelen van sociale vaardigheden en het bevorderen van gezonde relaties, kunnen we een omgeving creëren waarin ze kunnen gedijen en hun volledige potentieel kunnen benutten.
Kortom, de realiteit van volwassenen met autisme is dat ze vaak worstelen met sociale interacties en relaties als gevolg van jarenlange conditionering om hun autistische kenmerken te verbergen. Het is belangrijk dat we deze uitdagingen erkennen en werken aan het bieden van de juiste ondersteuning en training, zodat mensen met autisme gezonde en bevredigende relaties kunnen opbouwen en volwaardig kunnen deelnemen aan de samenleving.
Jessica Penot, LPC, Psychology Today
