In de neurodiversiteitsbeweging wordt gepleit voor een benadering waarin de unieke ervaringen van neurodivergente individuen worden erkend en gerespecteerd. De beweging benadrukt dat ondersteuning consensueel moet zijn en afgestemd op de persoonlijke ervaringen van neurodiversiteit. Deze aanpak contrasteert met eerdere methoden waarbij vaak de nadruk lag op het aanpassen aan ‘neurotypische’ normen, wat kon leiden tot problemen zoals een laag zelfbeeld en het verbergen van de ware zelf.
Uitdagingen en misvattingen
Een hardnekkige misvatting over autisme was bijvoorbeeld dat autistische mensen geen empathie kunnen voelen. Veel gebruikte interventies waren gericht op het aanpassen van gedrag om vooral het geluk van mensen rondom de neurodivergente persoon te bevorderen, in plaats van te focussen op wat de neurodivergente persoon zelf nodig heeft.
Neurodiversiteit gaat verder dan het eenvoudigweg accepteren van verschillen. Het streeft ernaar de unieke bijdragen die neurodivergente individuen leveren te waarderen, terwijl tegelijkertijd wordt gezocht naar manieren om de uitdagingen die zij ervaren in een overwegend neurotypische wereld het hoofd te bieden.
Intersectie met de GGZ
De overlap tussen neurodiversiteit en geestelijke gezondheidsdiagnoses is aanzienlijk. Meer dan 50% van de mensen met ADHD, 85,7% van de mensen met het syndroom van Gilles de la Tourette, en 92% van de mensen met autisme voldoen ook aan de criteria voor een andere diagnose volgens het Diagnostisch en Statistisch Handboek van Mentale Stoornissen, Vijfde Editie. Dit onderstreept de noodzaak voor een geïntegreerde benadering in de geestelijke gezondheidszorg die zowel neurodiversiteit als mentale gezondheid omarmt.
Toekomst
Als onderdeel van de grotere dialoog over geestelijke gezondheid biedt neurodiversiteit een waardevol perspectief. Het benadrukt de kracht van acceptatie en de noodzaak voor een wereld die verschillen niet alleen tolereert, maar actief omarmt en ondersteunt. Door samenwerking en gedeelde ervaringen kunnen de herstel- en neurodiversiteitsbewegingen samen komen tot krachtige oplossingen die de mentale gezondheidszorg op een inclusieve manier vooruit helpen.
Brookman-Frazee, L., Stadnick, N., Chlebowski, C., Baker-Ericzén, M., & Ganger, W. (2018). Characterizing psychiatric comorbidity in children with autism spectrum disorder receiving publicly funded mental health services. Autism, 22(8), 938–952.
Mak, A. D., Lee, S., Sampson, N. A., Albor, Y., Alonso, J., Auerbach, R. P., & Kessler, R. C. (2022). ADHD comorbidity structure and impairment: Results of the WHO World Mental Health Surveys International College Student Project (WMH-ICS). Journal of Attention Disorders, 26(8), 1078–1096.
Hirschtritt, M. E., Lee, P. C., Pauls, D. L., Dion, Y., Grados, M. A., Illmann, C., & Tourette Syndrome Association International Consortium for Genetics. (2015). Lifetime prevalence, age of risk, and genetic relationships of comorbid psychiatric disorders in Tourette syndrome. JAMA Psychiatry, 72(4), 325–333.
De getallen benoemd in “Intersectie met GGZ” dienen genuanceerd te worden. Het betreft hier reeds gediagnosticeerde mensen die, vanwege gerelateerde problematiek, in beeld zijn gekomen. Daar statistieken op baseren geeft een compleet vertekend beeld waardoor de “bevestiging” dat adhd en ass gezien moeten worden als een stoornis weer wordt uitgedragen. Een terugkerend probleem met onbewuste discriminatie door de neurotypische en de “vakgroepen”.