In de afgelopen jaren is er een aanzienlijke toename geweest van mensen die gediagnosticeerd zijn met autisme en ADHD. Deze stijging in diagnoses heeft verschillende discussies en debatten doen oplaaien. In dit artikel zullen we de redenen achter deze toename onderzoeken en verduidelijken waarom dit als een positieve ontwikkeling kan worden beschouwd.
- Toegenomen bewustzijn en verbeterde diagnostiek
Een van de belangrijkste factoren die bijdragen aan de toename van autisme- en ADHD-diagnoses is het toegenomen bewustzijn en de verbeterde diagnostische praktijk. Dankzij een betere toegang tot informatie begrijpen geestelijke gezondheidsprofessionals, onderwijzers en ouders nu beter de kenmerken die verband houden met deze neurotypen. Dit verhoogde bewustzijn heeft geleid tot nauwkeurigere en tijdige identificatie, waardoor individuen op jongere leeftijd passende ondersteuning en aanpassingen kunnen ontvangen.
In het verleden werden veel autistische individuen of mensen met ADHD mogelijk niet gediagnosticeerd of verkeerd gediagnosticeerd vanwege een beperkt begrip van deze neurotypen, met name wanneer ze niet in een stereotiepe vorm voorkomen. Met de opkomst van sociale media en de mogelijkheid voor mensen om hun ervaringen te delen via platforms zoals Instagram en TikTok, delen veel volwassenen nu hun ervaringen van het neurodivergent zijn. Dit toegenomen bewustzijn heeft geleid tot een grotere herkenning bij volwassenen die voorheen vaak behandeld werden voor andere psychische problemen. Begrip zorgt voor eerdere herkenning, wat leidt tot tijdige aanpassingen en ondersteuning voor individuen. De erkenning en inclusie van individuen met atypische presentaties zijn cruciaal geweest om de diverse aard van autistische mensen vast te leggen. Door de diagnostische criteria te verbreden, worden meer individuen geïdentificeerd die voorheen niet gediagnosticeerd werden en krijgen ze passende ondersteuning. Deze inclusieve benadering erkent dat neurodiversiteit een natuurlijk en waardevol aspect is van de menselijke variatie.
Bovendien hebben verbeteringen in diagnostische instrumenten en beoordelingsmethoden de nauwkeurigheid van diagnoses vergroot, met name bij het identificeren van neurodivergente mensen met “sterk geïnternaliseerde” of “sterk gemaskeerde” presentaties. Over het algemeen geldt dat degenen zonder een bijkomende verstandelijke beperking en die vrouwelijk zijn, vaak niet opgemerkt werden, hoewel we begrijpen dat er ook veel mannen en non-binaire mensen zijn die gemist zijn vanwege niet-stereotiepe presentaties.
De herziening van de criteria in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5) in 2013 heeft eenvoudigere richtlijnen geboden voor professionals om autisme en ADHD te evalueren en te diagnosticeren. Wat voorheen als “Aspergerstoornis” werd beschouwd, bestaat bijvoorbeeld niet meer en is vervangen door ASS. De uitbreiding van de diagnostische criteria heeft een belangrijke rol gespeeld bij de toename van de identificatie van autisme en ADHD. Historisch gezien waren de diagnostische criteria voor deze neurotypen nauwer en richtten ze zich op specifieke waarneembare gedragingen. Deze verbeterde precisie in de diagnose helpt ervoor te zorgen dat individuen de juiste ondersteuning en interventies krijgen die zijn afgestemd op hun specifieke behoeften.
- Het doorbreken van stigma en het bevorderen van acceptatie
De toename van diagnoses heeft geholpen om het stigma rondom autisme en ADHD te verminderen. Naarmate meer individuen een nauwkeurige diagnose krijgen, voelen zij zich empowered om hun ervaringen te delen, op te komen voor hun behoeften en bij te dragen aan publieke discussies. Deze toegenomen zichtbaarheid bevordert begrip, empathie en acceptatie in de samenleving. Door stereotypen uit te dagen en inclusiviteit te bevorderen, creëren we een omgeving die de unieke perspectieven en vaardigheden van neurodivergente individuen waardeert. Het moedigt gemeenschappen, scholen, werkplekken en gezondheidszorgsystemen aan om zich aan te passen en tegemoet te komen aan de unieke behoeften van neurodivergente individuen, waardoor een rechtvaardigere samenleving ontstaat.
In de klinische praktijk zijn het vaak ouders van nieuw gediagnosticeerde neurodivergente kinderen die zich melden voor een beoordeling. Door de diagnose van hun kinderen te krijgen, herkennen zij vergelijkbare eigenschappen bij zichzelf die zij jarenlang misschien hebben genegeerd vanwege het beperkte begrip van de nuances van autisme en ADHD. Voor velen is dit levensveranderend. Het vermogen om jezelf en je natuurlijke neigingen te begrijpen en ondersteuning en aanpassingen daaromheen te creëren, heeft veel mensen geholpen om hun mentale gezondheid en kwaliteit van leven te verbeteren.
- Toegang tot Bronnen en Ondersteuning
Met de toename van diagnoses is er een grotere vraag ontstaan naar bronnen, diensten, aanpassingen op de werkplek en school, en ondersteuningssystemen die zijn afgestemd op de behoeften van neurodivergente individuen. Het bieden van deze noodzakelijke ondersteuning en aanpassingen stelt neurodivergente individuen in staat om hun volledige potentieel te bereiken en vervullende levens te leiden. Er is een hoog percentage van neurodivergente individuen die werkloos zijn vanwege een gebrek aan toegankelijkheid en aanpassingen. Meer kennis over neurodiversiteit en de behoeften van neurodivergente individuen betekent dat de samenleving beter in staat is om hen tegemoet te komen en hun vermogen om deel te nemen te vergroten. - Vooruitgang in Onderzoek en Begrip
De toename van diagnoses heeft geleid tot een golf van interesse en investering in onderzoek met betrekking tot autisme en ADHD, waarbij ook een oproep is gedaan om neurodivergente mensen een rol te laten spelen in het leiden van het onderzoek. Onderzoeksvorderingen vergroten onze kennis en leggen de basis voor effectievere ondersteuning en aanpassingen op maat van neurodivergente mensen. Recente onderzoeken hebben het belang benadrukt van het aanpassen van onze therapeutische benaderingen om beter aan te sluiten bij de natuurlijke neigingen van neurodivergente personen, zodat de interventie maximaal effect heeft.
Door voortdurend onderzoek kunnen we blijven werken aan het verbeteren van het leven van neurodivergente individuen en het bevorderen van hun algehele welzijn. Onderzoeksprioriteiten hoeven niet langer gericht te zijn op de oorzaak van neurodivergentie of hoe het ‘genezen’ kan worden. In plaats daarvan kan de focus liggen op het helpen van neurodivergente mensen bij het verkrijgen van essentiële ondersteuning en gedijen met hun neurotype. We richten ons op het verbeteren van de omgeving om deze toegankelijker te maken voor neurodivergente personen, in plaats van te proberen neurodivergentie te ‘repareren’.
Vooruitgang in onderzoek werpt ook licht op de sterke punten en unieke vaardigheden van neurodivergente individuen. Studies hebben bijvoorbeeld de uitzonderlijke aandacht voor detail, creativiteit, divergent denken en probleemoplossende vaardigheden benadrukt. Door deze sterke punten te erkennen en te vieren, kan de samenleving gebruikmaken van de talenten van neurodiverse individuen en hun bijdragen bevorderen op verschillende gebieden, zoals technologie, kunst en wetenschap. Voortdurende onderzoeksinspanningen dragen verder bij aan het destigmatiseren van neurodiversiteit, het uitdagen van schadelijke stereotypen en het ontwikkelen van op bewijs gebaseerde strategieën om het welzijn en de kwaliteit van leven van neurodivergente individuen te bevorderen.
