Wetenschappelijke communicatie, hoofdzakelijk gebaseerd op tekst, plaatst onderzoekers met dyslexie in een nadelige positie. Echter, het potentieel van dyslectische onderzoekers om originele inzichten en unieke verkenningen aan te dragen, blijft vaak onbenut. In dit artikel bespreken we de uitdagingen waarmee dyslectische onderzoekers worden geconfronteerd en hoe de wetenschappelijke gemeenschap hiervoor oplossingen kan bieden. Dit wordt geplaatst in het kader van een nieuw theoretisch raamwerk dat de rol van complementaire leermethoden benadrukt en hun bijdrage aan wetenschappelijke vooruitgang, vooral op het gebied van versnelde innovatie.
Vanuit het traditionele medische perspectief wordt dyslexie gedefinieerd als een stoornis waarbij kinderen, ondanks conventioneel klaslokaalonderwijs, niet de taalvaardigheden voor lezen, schrijven en spellen bereiken die overeenkomen met hun intellectuele vermogens. Naast leesproblemen kunnen co-occurrerende moeilijkheden zich manifesteren op het gebied van motorische coördinatie, concentratie, rote learning en tijdsbeheer.
Dyslexie is de meest erkende ‘specifieke leerstoornis’ en omvat ook dyspraxie, dyscalculie, dysgrafie en attention deficit hyperactivity disorder (ADHD). De prevalentie varieert van ongeveer 5-20%, afhankelijk van schrijfsystemen, diagnostische beoordelingen en de continue verdeling van dyslexie-indicatoren in de algemene bevolking. Dyslexie wordt ook gezien als een complexe eigenschap met een erfelijkheid van minstens 60%, wat suggereert dat het eerder een evolutionair voordeel zou kunnen zijn dan een stoornis.
Onderzoek uit de jaren 1970 en 1980 suggereerde al dat dyslexie gepaard gaat met aanzienlijke voordelen op het gebied van mechanische, visueel-ruimtelijke en creatieve activiteiten. Norman Geschwind, een baanbrekende gedragsneuroloog, beschreef dyslexie zelfs als een “pathologie van superioriteit”, waarbij de moeilijkheden in feite het gevolg zijn van belangrijke sterke punten in dezelfde hersenen.
Studenten met dyslexie hebben vaak lagere prestaties op school in vergelijking met hun leeftijdsgenoten. In Engeland bijvoorbeeld, behaalt slechts ongeveer 20% van de studenten met speciale educatieve behoeften (maar zonder educatief en gezondheidsplan) een cijfer 5 of hoger voor Engels en wiskunde op de leeftijd van 16 jaar. Dit staat in schril contrast met de bijna 51% van de studenten zonder speciale behoeften.
Deze onderprestatie zet zich door in het hoger onderwijs, waar slechts 5% van de studenten die een STEM-vak (wetenschap, technologie, techniek en wiskunde) studeren in het Verenigd Koninkrijk een specifieke leerstoornis heeft. Voor academici werkzaam in STEM-vakken daalt dit aantal zelfs tot 0,9%. Het lage percentage dyslectische academici in STEM-gebieden wordt toegeschreven aan zowel lage prestatieniveaus als de terughoudendheid om een specifieke leerstoornis bekend te maken.
Hoe kunnen we STEM-toegankelijker maken?
Om de uitdagingen waarmee dyslectici in STEM-vakken worden geconfronteerd aan te pakken, stellen we voor om de nadruk op tekstgebaseerde communicatie te verminderen en alternatieve methoden te omarmen. Dit omvat:
- Academische schrijfondersteuning: Wetenschappelijke tijdschriften kunnen schrijf- en redactieondersteuning bieden aan dyslectische wetenschappers.
- Flexibele beoordelingsstrategieën: Universiteiten kunnen alternatieve beoordelingsmethoden omarmen, zoals mondelinge examens, praktijkdemonstraties, podcasts, mindmaps en op projecten gebaseerde beoordelingen.
- Administratieve ondersteuning: Dyslectici kunnen baat hebben bij hulp bij het beheren van hun diverse academische taken.
- Bieden van en training in ondersteunende technologieën: Het gebruik van tools zoals mindmapping-software en AI-aangedreven taalmodellen kan dyslectici helpen hun ideeën effectiever over te brengen.
- Erkenning van verschillende communicatievormen als geldige onderzoeksresultaten: Bijvoorbeeld, het openbaar beschikbaar stellen van opgenomen lezingen.
- Uitbreiding van onderzoekscommunicatie: Wetenschappelijke tijdschriften kunnen meer opties bieden voor het communiceren van onderzoek, die vervolgens worden erkend in het kader van academische beoordelingen, loopbaanontwikkeling en subsidieaanvragen.
In plaats van dyslexie te zien als een stoornis, stellen sommige onderzoekers voor dat het een specialisatie is in een meer globaal niveau van verkennend leren. Dit type leren manifesteert zich in het vermogen om nieuwe kennis te genereren door ontdekking of uitvinding, wat cruciaal is in academische en biotechnologische contexten.
Het huidige academische systeem beloont echter voornamelijk de kwantiteit van tekstuele output, wat de nadruk legt op iteratie in plaats van paradigmaverschuivingen in begrip. Het pleit voor meer ondersteuning voor ontdekkingsgerichte wetenschappers en erkenning van hun waardevolle bijdragen.
Het huidige gebruik van tekst in academische publicaties sluit dyslectici vaak uit, omdat hun begrip van wetenschappelijke problemen vaak systeemgericht is en zich uitstrekt over verschillende disciplines. Het gebruik van nieuwe technologieën, zoals kunstmatige intelligentie, kan de toegankelijkheid vergroten door originele ideeën en innovaties boven schrijfvaardigheid te stellen.
Conclusie
De focus op traditionele tekstbenaderingen in STEM-onderwijs en communicatie heeft de dyslectische gemeenschap mogelijk gemarginaliseerd. Door inclusieve communicatiepraktijken te omarmen en evaluatiemethoden opnieuw te definiëren, kan de wetenschappelijke gemeenschap een creatievere omgeving bevorderen. Het stimuleren van complementaire leermethoden binnen samenwerkende teams zou de wetenschappelijke vooruitgang kunnen versnellen en innovatie kunnen bevorderen.
Taylor H, Zaghi A, Rankin S. Marginalising dyslexic researchers is bad for science. Elife. 2023 Dec 15;12:e93980. doi: 10.7554/eLife.93980. PMID: 38099642; PMCID: PMC10723792.
